„Jeżeli płacicie ludziom za to, że nie pracują i każecie im płacić podatki jeżeli pracują – nie dziwcie się, że macie bezrobocie” – powiedział swego czasu Milton Friedman, ekonomiczny noblista i facet, który na rządowych programach zjadł zęby. Trafił w przysłowiowy punkt, ale w tym zdaniu opisał jedynie czubek góry lodowej. Faktem jest, że człowiek kasujący pieniądze za nicnierobienie nie ma żadnego interesu w tym, żeby rezygnować ze swojego statusu króla życia. Jednak znacznie poważniejszy problem stanowią urzędnicy powołani specjalnie do tego by temuż królowi życia robotę znaleźć – przecież jeżeli im się to uda to sami stracą własną…
Wyobraźmy sobie średniej wielkości gminę, która w ramach rządowego programu otrzymuje na walkę z bezrobociem poważne środki finansowe. Jeżeli działania w tym zakresie okażą się skuteczne to pieniądze przepadną, znikną wraz z celem, na który były przeznaczone. Mówiąc wprost i dosadnie bez owijania w bawełnę – utrzymywanie wysokiej stopy bezrobocia leży w interesie gminnych urzędników i tych wszystkich szwagrów, kuzynów, kumpli z klasy, którzy w charakterze firm zewnętrznych organizują szkolenia, kursy czy zatrudniają bezrobotnych na tzw. stażach, których koszty w całości są pokrywane z pieniędzy podatników – czyli naszych. Proszę mi w tym całym gronie pokazać jednego człowieka autentycznie zainteresowanego tym, by walka z bezrobociem była skuteczna. Oczywiście poza samym bezrobotnym…
A’propos staży opłacanych z pieniędzy PUP-ów. Teoretycznie są one organizowane po to, by po trzech miesiącach pracodawca takiego stażystę zatrudnił na stałe. Praktycznie musiałby być idiotą albo mieć charakter świętego Mikołaja. Jeżeli urząd przysyła mu darmową siłę roboczą to po cholerę ma z niej rezygnować i jeszcze dokładać sobie kosztów? Lepiej, logiczniej i rozsądniej (z jego punktu widzenia) jest brać kolejnych stażystów, tak długo jak się da. Leży to też w interesie urzędników (patrz wyżej), którzy sprawdzają się na stanowiskach śląc raporty i zajmując się w kółko tym samym – ofiarną walką z problemem, który sami stwarzają.
Żeby rozwiązać problem należy najpierw znaleźć przyczynę, a ta jest widoczna gołym okiem dla każdego potrafiącego logicznie myśleć człowieka – są nią ogromne koszty pracy sprawiające, że małych i średnich przedsiębiorców (a to oni są największym pracodawcą w naszym kraju) zwyczajnie nie stać na zwiększenie zatrudnienia. Praca w Polsce jest opodatkowana jak dobro luksusowe a pieniądze w ten sposób zbierane są przeznaczane na – między innymi – walkę z bezrobociem. Błędne koło: żeby zwiększyć zatrudnienie należałoby zmniejszyć koszty pracy, ale nie można tego zrobić bo zabraknie pieniędzy na walkę z bezrobociem; walka z bezrobociem jest nieskuteczna bo sama w sobie jest doskonałym interesem dla tysięcy darmozjadów; tysiące darmozjadów nie zgodzą się na zmniejszenie kosztów pracy bo straciliby intratne posadki.
Perpetum mobile, doskonały przykład obrazujący czym jest w rzeczywistości państwo urzędnicze: rząd zatrudnia urzędnika by rozwiązał problem, urzędnik doskonale wie, że jeżeli mu się to uda to przestanie być potrzebny zatem robi wszystko by jego działania nie przyniosły rezultatu. Oczywiście ów rząd doskonale sobie z tego zdaje sprawę, udaje jednak, że nie widzi bo głos urzędnika może mu zapewnić kolejne wygrane wybory – a jest to głos pewny, bo dzięki temu urzędnik nadal będzie mógł ciągnąć szmal za to, że walczy z problemem. I się kręci, by żyło się lepiej. Oczywiście tylko tym wybranym…
The post Walka z bezrobociem, czyli perpetum mobile appeared first on 3obieg.pl.