Potem gruchnęło już znacznie mocniej. Afera Amber Gold pokazała z jednej strony indolencję organów państwowych a z drugiej strony pokazała jak sprawnie można wykorzystywać system dla zbicia własnego kapitało. W Amber wszystko się udawało. Urząd Skarbowy nie domagał się żadnych podatków, nie planował żadnych kontroli. Prokuratura też całkiem przypadkowo popełniała szeregu pomyłek za które na pewno wielu chętnie zapłaciło by grube miliony aby to w ich sprawach mylono się tak konsekwentnie.
W międzyczasie było również mnóstwo oszustw, których najzwyczajniej w życiu nawet nie można zlokalizować gdzie zostało to dokonane. Chodzi o różnego rodzaju hakerskie akcje przeciw użytkownikom Allegro i co gorsza, przeciw klientom banków. Przy czym klienci banku chyba w znakomitej większości nie dowiadują się, że haker ich okradł ponieważ bank woli tuszować swoje luki niż zawiadamiać o nich policję i przez to tracić zastraszonych klientów.
Żaden, ale to żaden parabank by nie działał skutecznie w Polsce gdyby ustawa anty lichwiarska była stworzona z zamiarem ukrócenia lichwy. Lichwa to bandycki procent przy kredytach i pożyczkach mówiąc krótko. Zapisy regulujące tylko parę mniej ważnych parametrów pożyczek takie jak oprocentowanie były tym na co czekało mnóstwo biznesmenów chcących rozpocząć biznes parabankowy. Był tam tez Amber Gold. Wszyscy od samego początku wiedzieli, że aby powstrzymać oszustwa lichwiarskie należy wprowadzić zapis o maksymalnym koszcie pożyczki a nie jak to zrobiono o maksymalnym oprocentowaniu. I tak parabanki mają pożyczki na 9% zgodnie z prawem i całkiem taniej niż w banku ale jak zajrzymy do kosztów to 9% szybko zyska dodatkowe dwa zera po dziewiątce a często i znacznie więcej liczb się wtrąci. Obecnie najdroższe pożyczki pozabankowe legalnie ściągają od klientów nawet ponad 30 000 % w skali roku. Każdy legislator pracujący nad ustawą doskonale wiedział, że jego dzieło nie będzie nigdy działać i jest wytrychem do kieszeni najbiedniejszych i najmniej wykształconych obywateli.