Sprostytuowana pomoc publiczna

Zdarzyła się taka historia w jednym z tysięcy naszych miast bliskich cywilizacji, że oficjele państwowi korzystali z usług seksualnych nieletnich panien. Żeby było ciekawiej z miejscowego Domu Dziecka. Sprawa wydała się, bo ujawnili ją po przeprowadzeniu dochodzenia opiekunowie wzmiankowanych panien zaciekawieni u nich większą gotówką. W naszych zaściankowych dekoracjach często bywa tak, że tzw. szara lub czarna strefa wykańcza się sama poprzez wzajemne denuncjowanie. U nich też przecież obowiązują prawidła wolnego rynku tyle, że z dodatkiem większej porcji przemocy, bezwzględności i cynizmu. Czy więc nie było tak, że był to klasyczny przykład wykończenia konkurencji, która „wdarła” się na teren zastrzeżony dla… no właśnie? Nie wiemy i już nie kontynuujemy wątku nie chcąc wpisywać się w ten nurt naszej publicystyki mnożący pytania, szczególnie, że żyjemy w kraju Katonów i żon Cezara. Być może zresztą zbyt pochopne posądziliśmy oficjeli państwowych o czyny nierządne i złe intencje. W świadomości urzędnika, szczególnie z tzw. „świecznika” percepcja jego roli społecznej wzmacniana należytą porcją megalomanii i próżności jest na tyle wykrzywiona, że łatwo nam jest uwierzyć, iż towarzyszyło im poczucie misji w pełnieniu służby publicznej, a konkretnie w udzielaniu materialnej pomocy publicznej istotom zagubionym, niedojrzałym i wymagającym opieki. I okolicznościowy kuplet: