„Szanowni Państwo,
chcemy wyrazić głęboki sprzeciw wobec akcji budowy pomnika Sprawiedliwych w pobliżu Muzeum Historii Żydów Polskich. Tym bardziej boleśnie nas to dotyka, że pomysł ten wyszedł ze strony środowiska żydowskiego.” – tymi słowy rozpoczyna się opublikowany na stronach „Krytyki Politycznej” list otwarty do Komitetu Budowy Pomnika Sprawiedliwych przy Muzeum Historii Żydów Polskich sygnowany przez Bożenę Keff, Helenę Datner i Elżbietę Janicką. Oj, nie w smak „nowoczesnej lewicy” upamiętnienie polskich bohaterów, bardzo nie w smak. Może komuś też będzie nie w smak to co napiszę, ale dla mnie to autorki powyższych słów można określić tylko jednym mianem – współczesnych szmalcowniczek. Różnica między nimi a tymi działającymi w ponurych latach czterdziestych jest tylko taka, że zamiast wydawać Żydów przedstawicielom „nadludzi” chcą one za wszelką cenę zniszczyć pamięć o Sprawiedliwych, którzy nie bacząc na bezpieczeństwo własne i swoich rodzin próbowali ocalić choć cząstkę człowieczeństwa w nieludzkich czasach. Różnica drobna, zwłaszcza że metody jakich używają są równie podłe…
„Postawienie pomnika Sprawiedliwych obok MHŻP to egzorcyzmowanie tej przestrzeni. Dokładniej – przeganianie z niej duchów żydowskich narracji, niewygodnych dla samopoczucia większości, po to, by w centrum umieścić narrację dominującą, zgodną z polityką historyczną i wyobrażeniami większości.” – piszą polityczne krytyczki w swoim liście. Nie bardzo rozumiem o co im chodzi? O to by dominującą była żydowska narracja wykluczająca polską? Dość to ciekawe, bo moim zdaniem – a z tego co wiem to nie tylko moim – w muzeum, w opowieści o historii dominować powinna prawda. Cała prawda, a nie tylko wybrana jej część – a bez opowieści o Sprawiedliwych nie może być pełną opowieść o Zagładzie. Oczywiście równie niepełną byłaby bez przypomnienia hańby z jaką zapisali się w historii Narodu Polskiego szmalcownicy czy w annałach żydowskich współpracujący z Niemcami przedstawiciele Judenratów. Jednak to nie Polacy i Żydzi chcący uczcić bohaterów pomijają niewygodne części historycznej prawdy a panie sygnatariuszki kuriozalnego listu.
Przyznam jednak, że list mnie nie dziwi i spodziewałem się podobnego głosu ze strony lewicowych (czy raczej lewackich) środowisk plujących na wszystko, co w Polskim Narodzie szlachetne i dobre. Ci ludzie nie są po prostu w stanie znieść prawdy o tym, że to nie ich przodkowie wywodzący się z KPP, KPZU, AL i UB byli bohaterami, którzy mają swoje drzewka w ogrodzie instytutu Yad Vashem ale tak pogardzani przez nich polscy patrioci. Dlatego zrobią wszystko, by pamięć o nich zatrzeć a Polaków upodlić oskarżając o gremialną współpracę z Niemcami i czynny udział w Zagładzie. I nie pomoże wtłoczone w treść listu zdanie „Nie chodzi nam o to, żeby nie wznosić pomnika dla Sprawiedliwych, lub by w inny sposób nie oddać im szacunku.” kiedy już dwie linijki dalej piszą: „Dla zainteresowanych prawda o Sprawiedliwych jest znana, dla większości jednak nadal pozostaje mglista. Nadal nie dość powtarzać, że NIE działali oni w imieniu narodu polskiego.”. Cóż, zgadzam się, ludzie ratujący innych działają zwykle we własnym imieniu, z potrzeby serca i czystej, ludzkiej przyzwoitości. To podłoty i kanalie tłumaczą się „wykonywaniem rozkazów” i reprezentowaniem jakiejś mitycznej grupy – zapytam zatem, bez szczególnej złośliwości: w czyim imieniu działali szmalcownicy? W czyim imieniu działał Grzegorz Korczyński, znany ze swojej „heroicznej” i „bohaterskiej” akcji we wsi Ludmiłówka?
Ale takie bohaterstwo zapewne paniom nie przeszkadza a pomnik wspomnianego bandyty byłby mile widziany. W każdej lokalizacji…