Kraken – legendarny stwór morski. Prawdopodobnie źródłem legend są spotkania z kałamarnicą olbrzymią.
Pierwszy opisał to monstrum w epoce nowożytnej Erik Pontoppidan w swoim dziele Natural History of Norway z roku 1752. Jeszcze wcześniej pisał o nim Pliniusz Starszy – potwór miał blokować Cieśninę Gibraltarską, nie przepuszczając podróżujących tamtędy okrętów.
Wedle opowieści żeglarskich krakeny były często brane za wyspy. Kiedy marynarze wychodzili na ląd, budzili potwora, który się zanurzał, wciągając pod wodę załogę wraz z okrętem.
W legendach Kraken jest znany również jako Triangul. Jest pod władzą Neptuna, lecz słucha tego, kogo zobaczy zaraz po przebudzeniu. Zasypia na sto lat, by później przez kolejne sto atakować statki.
Kapitan Jack Sparrow: A ten czego tu chce, znowu zatopi mi statek, męda morska! 
HAJ NORMALNIE HAJ I DLATEGO WSTAWIŁAM POLSKI GALEON SMOK, HA 
Atlantydę jako pierwszy z autorów starożytnych opisał Platon. Jako źródło podał ustną tradycję przechowywaną w ateńskim rodzie Solona, który miał usłyszeć tę historię od egipskich kapłanów. W dialogu Timajos przeczytasz o wspaniałym królestwie położonym na wyspie większej od Libii (Prowincji Afryka) i Azji razem wziętych, która znajdowała się za Słupami Heraklesa (Gibraltarem). Królestwo to władało również, jak pisał Platon, okolicznymi krainami i dążyło do dalszych podbojów, ale zostało powstrzymane przez walecznych przodków Ateńczyków. Nadszedł jednak jego niespodziewany kres: przyszły straszne trzęsienia ziemi i potopy, a wyspa Atlantyda zanurzyła się pod powierzchnię morza i zniknęła. Miało się to zdarzyć w IX tysiącleciu p.n.e.
W innym dialogu (Krytias) Platon opisuje ukształtowanie terenu, architekturę, ustrój polityczny i bogactwa Atlantydy. Miała to być ziemia obfitująca w drewno, metale szlachetne i diamenty, które występowały tak powszechnie jak drzewa owocowe, warzywa i zioła. Wysokie góry chroniły mieszkańców przed mroźnymi północnymi wiatrami. Na łąkach, wśród strumieni i jezior pasły się ogromne stada oswojonych i dzikich zwierząt. Wyspa była podzielona na dziesięć prowincji. Każdą z nich rządził w harmonii i pokoju król.
Podczas podziału świata między bogów Atlantyda przypadła Posejdonowi. Pragnąc uczynić Atlantydę bezpieczną, otoczył ją koncentrycznymi wałami obronnymi i fosami. Atlantydzi (potomkowie Posejdona i kobiety o imieniu Klejto) w oparciu o te fortyfikacje zbudowali wspaniałe miasto. Na wzgórzu postawili królewski pałac ze świątynią Posejdona w środku. Była ona otoczona złotymi murami i wyłożona srebrem. W jej wnętrzu znajdował się złoty posąg boga powożącego rydwanem ciągniętym przez sześć skrzydlatych koni.
W mieście znajdowały się liczne świątynie, tereny wypoczynkowe oraz tor wyścigów konnych. Zimne i gorące źródła zasilały zbiorniki wody pitnej i łaźnie. W porcie stały rzędy doskonale wyposażonych, gotowych do rejsu trirem.
Arystoteles, uczeń Platona, krytycznie podchodził do tych informacji. Podobne stanowisko zajmował grecki geograf Strabon oraz rzymski przyrodnik Pliniusz, ale inni starożytni filozofowie, geografowie i historycy pod wpływem szczegółowości opisu i autorytetu Platona uznawali zazwyczaj historię o Atlantydzie za prawdziwą.
MŁODY TUT 
- pieszczotliwie o faraonie
Są ludzie, którzy wierzą, że pewnego dnia Atlantyda
wynurzy się z głębi morza. Inni sądzą, że światłość i duchowość Złotego Wieku powróci w innym miejscu.
gdy skupimy się na miłości, współczuciu i więzi
z naturą, gdy w końcu zdecydujemy się skorzystać
z rady przyjaznych istot pozaziemskich, wtedy rasa
ludzka ma szansę przetrwać. A Atlantyda odrodzi się w naszych duszach.
Shirley Andrews
KAPITAN NEMO I NAUTILUS
To nie ma sensu, często mówisz mi
W nie swoim świecie krótko choćby żyć
Bo zwykle stamtąd wraca się bez róż
I mocniej gryzie w ustach miejski kurz
A jednak czasem, gdy nadejdzie zmrok
Tancerki od Degas znów mi się śnią
W baletkach białych nad dachami miast
Tańczące i nucące pośród gwiazd
Nie weźmie Orient Express wszystkich nas
Nie każdy siądzie w barze Paradise
I spojrzy przez różowo-żółte szkło
Nie każdy z nas tam będzie – no i co?
Uliczne światła dają sygnał: “start”
Ruszają w kontredansie sznury aut
I słyszę coś, tak jakby gorzki śmiech
A ludzie wokół mówią: “a to pech”
Nie weźmie Orient Express wszystkich nas
Nie każdy siądzie w barze Paradise
I spojrzy przez różowo-żółte szkło
Nie każdy z nas tam będzie – no i co?
Znikają w mroku nad dachami miast
Tancerki od Degas gdzieś pośród gwiazd
I słyszę coś, tak jakby gorzki śmiech
A ludzie wokół mówią: “a to pech”
Nie weźmie Orient Express wszystkich nas
Nie każdy siądzie w barze Paradise
I spojrzy przez różowo-żółte szkło
Nie każdy z….http://www.tekstowo.pl/piosenka,kapitan_nemo,bar_paradise.html
CZYTAJMY NIE PO TO, BY ZAPRZECZAĆ I WĄTPIĆ,
NIE PO TO, BY WIERZYĆ I PRZYJĄĆ ZA PEWNE,
LECZ PO TO, BY WZIĄĆ TO POD ROZWAGĘ….
OPOWIEŚCI CZYNIĄ CZŁOWIEKA MĄDRYM
Francis Bacon
NEPTUN
Piękna pani Meluzyna pokochała Pustoraka,
tak opowieść się zaczyna
jaka taka jaka taka.
To co dzieje się na lądzie,
to pod wodą też się zdarza.
Oto refren tej piosenki,
który często się powtarza.
Meluzyno, Meluzyno
porzuć płonne swe nadzieje
odpłyń własną limuzyną.
Świat się śmieje, świat się śmieje.
Ale miłość moi mili,
jest nieczuła na mądrości.
I dla jednej wspólnej chwili
zapomina o śmieszności.
(śmieszna sprawa, coś takiego, co za numer, coś takiego, to ciekawe, śmieszna sprawa (czary mary), czary mary, czary mary, świat się śmieje (to ciekawe), hu hu hu, to ciekawe, śmieszna sprawa, czary mary, czary mary! śmieszna sprawa, co za numer, hu hu hu, ha ha, to ciekawe, ha ha ha)
Mój kochany Pustoraku,
uwierz w miłość, przyjmij dary.
Coś dla duszy, coś dla smaku,
czary mary, czary mary.
Ale pan Pustorak stary,
co po dnie skalistym kroczy.
Nie dał nabrać się na czary,
nie te oczy, nie te oczy..http://www.tekstowo.pl/piosenka,malgorzata_ostrowska,meluzyna.html ………….. 
W liczącej 90 000 lat historii Atlantydy widać pewne powtarzające się wzory. Matka Natura często dręczyła ten ląd gwałtownymi trzęsieniami ziemi, potokami wrzącej lawy, deszczami pyłu wulkanicznego i powodziami. Mimo tych przeszkód cywilizacja na Atlantydzie trzykrotnie powstawała, rozkwitała, osiągała wyżyny rozwoju, by następnie znaleźć się na skraju upadku. Wielkie klęski żywiołowe zbiegały się w czasie z kataklizmami, których doświadczała reszta planety.
Pierwsi osadnicy dotarli na Atlantydę w poszukiwaniu schronienia. Uciekali ze swoich ogarniętych zagładą lądów, tak jak w późniejszych latach opuszczali Atlantydę ich potomkowie. Na przestrzeni całej swojej historii Atlantyda była dla wielu grup ludzi nie tylko schronieniem, ale i miejscem, z którego wyruszali w dalszą wędrówkę.
Bóg morza Posejdon, ze swoją ukochaną Klejto, zamieszkali na Atlantydzie u zarania jej cywilizacji. Atlantyda słynęła ze swojej żyznej i pięknej ziemi. Wychowywali tam dziesięcioro swoich synów- pięć par bliźniaków. Każdy z braci założył rodzinę i dochował się licznego potomstwa. Najstarszemu, Atlasowi przypadł w udziale najpiękniejszy teren, miejsce gdzie mieszkali jego rodzice. Krainę tę i otaczający ją ocean nazwano na jego cześć Atlantydą. Greckie Atlantis oznacza podobno córkę Atlasa. Mit mówi że na barkach Atlasa, spoczywały niebiosa, a jego siedem córek stało się gwiazdami w konstelacji Plejad.
ATLAS W OGRODZIE HESPERYD
Posejdon pełnił w greckim panteonie bóstw, rolę boga koni, trzęsień ziemi i morza, to właśnie on nauczył mieszkańców Ziemi żeglugi. Rozsierdzony, potrafił wywoływać burze, powodzie i wstrząsy ziemi. Jednym uderzeniem trójzębu sprawiał, że wyspy wyłaniały się zza oceanu lub pogrążały na jego dnie.
A TERAZ OBRAZOWO GNIEW I TEMPERAMENT KASI!
MAM NADZIEJĘ ŻE ZA TEN TEKST NIE DOSTANĘ KLAPSA OD REDAKTORA NACZELNEGO- uwaga wulgaryzmy!
Pal w sobie ten ogień. Cały czas!
Póki masz go w sobie. Babylon!
Niech nie mąci w Twojej głowie.
Gdybyś tylko chciał, rozpalisz go w drugiej osobie!
Na ich drodze nigdy nie postanie moja noga.
Ich twarze śmieją się, ale za maską twarz złowroga.
Ich parszywość, ich fałszywość są jak choroba.
W sercu z Panem, walcz z szatanem, niech chroni Cię toga Boga.
Nie ja i ja. Ja, ja to już liczba mnoga.
Dready jak Samson dają mi siłę, a nie bo taka moda.
Nie będę zapierdalał dla skurwieli na parobach.
Ich pokusy to nie dla mnie droga.
Pal w sobie ten ogień. Cały czas!
Póki masz go w sobie. Babylon!
Niech nie mąci w Twojej głowie.
Gdybyś tylko chciał, rozpalisz go w drugiej osobie!
Ty pracuj, pracuj, powoli, powoli, ale wciąż do przodu.
Rozpalaj ogień w sercach, choć w około powiew chłodu.
I mimo głodu robiliśmy z braćmi tak za młodu.
Dalej idziemy tą drogą, nie wplecą nas do grobu.
Dlatego tłumy, tłumy, ludzi, ludzi stoją za mną.
To dla nich robię tą muzykę, dla nich ciągle gram ją.
Bez dumy, dumy mam pochodnię rozpalam ją.
Znalazłem drogę więc i Tobie oświetlam ją.
Pal w sobie ten ogień. Cały czas!
Póki masz go w sobie. Babylon!
Niech nie mąci w Twojej głowie.
Gdybyś tylko chciał, rozpalisz go w drugiej osobie! /http://www.tekstowo.pl/piosenka,mesajah,ogien.html
UWAGA ŚWIEŻA PLOTKA Z MITYCZNYCH CZASÓW POSEJDON POŁĄCZYŁ SIĘ ZE ŚMIERTELNICZKĄ !!!- mówi o tym nawet biblia
MOJA IDEA