ŻYDZI MORDOWALI ŻYDÓW – LEKCJA HISTORII

Na podstawie prac i wspomnień: Hannah Arendt, Baruch Milch, Emanuel Ringelblum, Baruch Goldstein, Klara Mirska, Chaim A. Kaplan.

Tekst skrócony zamieścił na swoim blogu Ks. Tadeusz Isakowicz – Zaleski za co serdecznie dziękuję.

(…)Ta kolaboracja części Żydów z Niemcami była tym bardziej szokująca i wstydliwa ze względu na społeczny charakter jej uczestników. W przeciwieństwie bowiem do Polaków, wśród których z Niemcami godzili się na ogół kolaborować głównie ludzie z marginesu społecznego, męty, wśród Żydów na kolaborację poszła duża część elit z tzw. Judenratów (rad żydowskich). Przypomnijmy tu, z jak ostrym potępieniem tej kolaboracji wystąpiła najsłynniejsza żydowska myślicielka XX wieku Hannah Arendt w książce “Eichmann w Jerozolimie” (Kraków 1987). Napisała tam m.in. (s. 151): “Dla Żydów rola, jaką przywódcy żydowscy odegrali w unicestwieniu własnego narodu, stanowi niewątpliwie najczarniejszy rozdział całej historii”. Uległość Judenratów wobec nazistów oznaczała skrajną kompromitację żydowskich elit w państwach okupowanych przez III Rzeszę Niemiecką. Arend stwierdziła wprost: “O ile jednak członkowie rządów typu quislingowskiego pochodzili zazwyczaj z partii opozycyjnych, członkami rad żydowskich byli z reguły cieszący się uznaniem miejscowi przywódcy żydowscy, którym naziści nadawali ogromną władzę do chwili, gdy ich także deportowano” (tamże, s. 151). Arendt pisała, że bez pomocy Judenratów w zarejestrowaniu Żydów, zebraniu ich w gettach, a potem pomocy w skierowaniu do obozów zagłady zginęłoby dużo mniej Żydów. Niemcy mieliby bowiem dużo więcej kłopotów ze spisaniem i wyszukaniem Żydów.

W różnych krajach okupowanej Europy powtarzał się ten sam perfidny schemat: funkcjonariusze żydowscy sporządzali wykazy imienne wraz z informacjami o majątku Żydów, zapewniali Niemcom pomoc w chwytaniu Żydów i ładowaniu ich do pociągów, które wiozły ich do obozów zagłady. Także w Polsce doszło do potwornego skompromitowania dużej części żydowskich elit poprzez ich uczestnictwo w Judenratach i posłuszne wykonywanie niemieckich rozkazów godzących w ich współrodaków. O tym wszystkim Jan Tomasz Gross milczy  w swoich książkach pełnych tak wielu oszczerczych tyrad oskarżycielskich przeciw Polakom. Postarajmy się więc odświeżyć pamięć o sprawach tej kolaboracji Judenratów i żydowskiej policji, od lat tak gorliwie przemilczanej – wbrew prawdzie historycznej – przez różne wpływowe dziś w Polsce media i wydawnictwa. Żeby uniknąć zarzutów stronniczości, ograniczę się tu do podania przykładów wyłącznie w oparciu o autorów wywodzących się z żydowskich środowisk. Oto niektóre z nich. Żydowski autor Baruch Milch tak pisał w przejmującej relacji o losach Żydów na byłych wschodnich Kresach Rzeczypospolitej (woj. lwowskie i tarnopolskie):

 “W każdym razie Judenrat stał się narzędziem w rękach Gestapo do niszczenia Żydów, a jak sami członkowie później się wyrażali, są ‘Gestapem na ulicy żydowskiej’. Powołali Ordnungsdienst  jako organ wykonawczy składający się z najgorszych elementów (…) w gruncie rzeczy Judenrat zaczął prowadzić politykę rabunkową w celu napełnienia własnych kieszeni, by tymi pieniędzmi przekupić władze i Gestapo, ale tylko w celu zabezpieczenia losu swoich i najbliższej rodziny. Nie znam ani jednego wypadku, żeby Judenrat bezinteresownie pomógł któremuś Żydowi (…). Do wykonania swoich niecnych czynów, jak ściąganie ogromnych podatków i nałożonych kontrybucji, łapanie do łagrów i napadów na domy żydowskie, Judenraty używały swojej Ordnungsdienst, której dawali procent z łupu, a ci ludzie w liczbie dziesięciu-piętnastu napadali na ludzi, bijąc w okrutny sposób,

niszcząc i rabując, cokolwiek się dało, i to ze straszną bezwzględnością”. (Por. B. Milch: “Testament”, Warszawa 2001, s. 106-107).

Pytanie, dlaczego Jan Tomasz Gross nawet jednym zdaniem nie wspomniał w swej przeznaczonej dla Amerykanów ponad 300-stronicowej książce o rabunkach na Żydach dokonywanych przez żydowską policję na zlecenie Judenratu? Czyż to kolejne przemilczenie nie jest jaskrawym dowodem braku u Grossa nawet cienia elementarnej uczciwości intelektualnej?

W tejże książce Milcha czytamy na s. 126-127: “(…) Judenrat załatwił z tymi mordercami, że do trzech godzin dostarczy im żądane trzysta osób. Sami Żydzi musieli łapać i wydawać braci i siostry w ręce katów, którzy stali na placu folwarku, obok naszego mieszkania, i przyprowadzonych przyjęli pałkami albo nahajkami, a później wywieźli na rzeź do Bełżca (…) Judenratowcy i Ordnungsdienst, przy pomocy ukraińskiej policji i kilku Niemców, którym jeszcze zapłacono, by prędko pracowali, gonili po ulicach, jak wściekłe psy czy opętańcy, a pot się z nich lał strumieniami (…). Straszny to był widok, jak Żyd Żyda prowadził na śmierć (…)”.

Szczególnie haniebną rolę w wysyłaniu własnych żydowskich rodaków na śmierć odegrał Chaim Rumkowski, prezes Rady Żydowskiej w Łodzi, “król” getta łódzkiego na usługach Niemców. Był on absolutnym władcą getta, w którym kursowały specjalne pieniądze “chaimki” i “rumki” oraz znaczki pocztowe z jego podobizną. Rumkowski urządził sobie harem w jednej willi i wciąż sprowadzał nowe piękne kobiety. W zamian za przyzwolenie Niemców na jego tyranię nad mieszkańcami getta arcygorliwie wykonywał wszystkie niemieckie rozkazy i wyekspediował olbrzymią większość swych poddanych do obozów zagłady. W końcu jednak i jego Niemcy wysłali do Oświęcimia. Podobno natychmiast padł ofiarą swych żydowskich współwięźniów, którzy nie zwlekając ani chwili, natychmiast po przywiezieniu go do obozu spalili go żywcem w obozowym piecu (Por. E. Reicher: “W ostrym świetle dnia. Dziennik żydowskiego lekarza 1939-1945”, oprac. R. Jabłońska, Londyn 1989, s. 29).

Najsłynniejszy kronikarz warszawskiego getta Emanuel Ringelblum tak pisał o żydowskiej policji, która nawet jednym zdaniem nie została wspomniana w “naukowym dziele” Grossa: “Policja żydowska miała bardzo złą opinię jeszcze przed wysiedleniem. W przeciwieństwie do policji polskiej, która nie brała udziału w łapankach do obozu pracy, policja żydowska parała się tą ohydną robotą. Wyróżniała się również straszliwą korupcją i demoralizacją. Dno podłości osiągnęła ona jednak dopiero w czasie wysiedlenia. Nie padło ani jedno słowo protestu przeciwko odrażającej funkcji, polegającej na prowadzeniu swych braci na rzeź. Policja była duchowo przygotowana do tej brudnej roboty i dlatego gorliwie ją wykonała. Obecnie mózg sili się nad rozwiązaniem zagadki: jak to się stało, że Żydzi – przeważnie inteligenci, byli adwokaci (większość oficerów była przed wojną adwokatami) – sami przykładali rękę do zagłady swych braci. Jak doszło do tego, że Żydzi wlekli na wozach dzieci i kobiety, starców i chorych, wiedząc, że wszyscy idą na rzeź (…). Okrucieństwo policji żydowskiej było bardzo często większe niż Niemców, Ukraińców, Łotyszy [podkr. – J.R.N.]. Niejedna kryjówka została ‘nakryta’ przez policję żydowską, która zawsze chciała być plus catholique que le pape, by przypodobać się okupantowi. Ofiary, które znikły z oczu Niemca, wyłapywał policjant żydowski (…). Policja żydowska dała w ogóle dowody niezrozumiałej, dzikiej brutalności. Skąd taka wściekłość u naszych Żydów? Kiedy wyhodowaliśmy tyle setek zabójców, którzy na ulicach łapią dzieci, ciskają je na wozy i ciągną na Umschlag? Do powszechnych po prostu zjawisk należało, że ci zbójcy za ręce i nogi wrzucali kobiety na wozy (…). Każdy Żyd warszawski, każda kobieta i dziecko mogą przytoczyć tysiące faktów nieludzkiego okrucieństwa i wściekłości policji żydowskiej” (E. Ringelblum: “Kronika getta warszawskiego wrzesień 1939 – styczeń 1943”, Warszawa 1988, s. 426, 427, 428).

EMANUEL RINGELBLUM – KRONIKARZ GETTA WARSZAWSKIEGO

PATRON ŻYDOWSKIEGO INSTYTUTU HISTORYCZNEGO

Nader bezwzględne świadectwo na temat poczynań żydowskiej policji w Warszawie dostarczył Baruch Goldstein, przed wojną współorganizator bojówek Bundu. Wspominając lata wojny, Goldstein pisał bez ogródek: “Z poczuciem bólu i wstrętu wspominam żydowską policję, tę hańbę dla pół miliona nieszczęśliwych Żydów w warszawskim getcie (…). Żydowska policja, kierowana przez ludzi z SS i żandarmów, spadała na getto jak banda dzikich zwierząt [podkr. J.R.N.]. Każdego dnia, by uratować własną skórę, każdy policjant żydowski przyprowadzał siedem osób, by je poświęcić na ołtarzu eksterminacji. Przyprowadzał ze sobą kogokolwiek mógł schwytać – przyjaciół, krewnych, nawet członków najbliższej rodziny. Byli policjanci, którzy ofiarowywali swych własnych wiekowych rodziców z usprawiedliwieniem, że ci i tak szybko umrą” [podkr. J.R.N.] (Por. B. Goldstein: “The Star Bear Witness”, New York 1949, s. 66, 106, 129). Klara Mirska, Żydówka, która opuściła Polskę w 1968 roku, nie miała w swych wspomnieniach dość złych słów dla odmalowania niegodziwości niektórych przedstawicieli rodowisk żydowskich w czasie wojny. Opisała np. następującą historię: “Syn przewodniczącego Judenratu jednego z gett został skazany przez Niemców na śmierć. Przyprowadził go na egzekucję jego ojciec. On miał go powiesić w ciągu kilku minut. Gdyby tego nie uczynił, miał sam zostać powieszony. Taki niesamowity żart wymyślili Niemcy. Ojciec, któremu chęć pozostania przy życiu przysłoniła wszelkie uczucia miłości rodzicielskiej, zaczął poganiać syna. Czynił to na oczach rozbawionych Niemców i stojących w milczeniu przy tej scenie Żydów: ‘No, prędko rozbieraj buty! No, pośpiesz się, i tak ci nic nie pomoże'” (Wg K. Mirska: “W cieniu wielkiego strachu”, Paryż 1980, s. 447). W sierpniu 1942 r. żydowski policjant Calel Perechodnik w getcie w Otwocku wyciągnął z bezpiecznej kryjówki swoją żonę i córeczkę i odprowadził je do transportu śmierci.

BARUCH GOLDSTEIN

Dlaczego takich przypadkach zezwierzęcenia niektórych Żydów nie informuje Amerykanów Gross, tak gorliwie rozpisujący się na temat sadyzmu Polaków? Warto przytoczyć, co ten sam Perechodnik, skądinąd nienawidzący bez reszty Polaków, wypisywał na temat swych własnych kolegów z żydowskiej policji: “Nie ma żadnego usprawiedliwienia dla policjantów żydowskich w Warszawie (…). Skamieniały im serca, obce stały się wszelkie ludzkie uczucia. Łapali ludzi, na rękach znosili z mieszkań niemowlęta, przy okazji rabowali. Nic też dziwnego, że Żydzi nienawidzili swojej policji bardziej niż Niemców, bardziej niż Ukraińców” (C. Perechodnik: “Czy ja jestem mordercą?”, Warszawa 1993, s. 112-113). Nader bezwzględny jest osąd Judenratu i żydowskiej policji, zawarty w dzienniku byłego dyrektora szkoły hebrajskiej w Warszawie Chaima A. Kaplana. W swym dzienniku Kaplan nazwał wprost Judenraty “hańbą społeczności warszawskiej”.

 Wielokrotnie piętnował zbrodniczą działalność żydowskiej policji, pisząc m.in.: “Żydowska policja, której okrucieństwo jest nie mniejsze od nazistów, dostarczała do punktu przenosin na ulicy Stawki więcej [osób – przyp. J.R.N.] niż było w normie, do której zobowiązała się Rada Żydowska (…). Naziści są zadowoleni, że eksterminacja Żydów jest realizowana z całą niezbędną efektywnością. Czyn ten jest dokonywany przez żydowskich siepaczy (Jewish slaughterers) (…). To żydowska policja jest najokrutniejszą wobec skazanych (…). Naziści są usatysfakcjonowani robotą żydowskiej policji, tej plagi żydowskiego organizmu (…). Wczoraj, trzeciego sierpnia, oni wyrżnęli ulice Zamenhofa i Pawią (…). SS-owscy mordercy stali na straży, podczas gdy żydowska policja pracowała na dziedzińcach. To była rzeź w odpowiednim stylu – oni nie mieli litości nawet dla dzieci i niemowląt [podkr. J.R.N.]. Wszystkich z nich, bez wyjątku, zabrano do wrót śmierci” (Por. “Scroll of Agony. The Warsaw Diary of Chaim A. Kaplan”, New York 1973, s. 384, 386, 389, 399). Na s. 231 swej książki Kaplan cytuje jakże gorzki ówczesny dowcip żydowski. Miał on formę krótkiej modlitwy: “Pozwól nam wpaść w ręce agentów gojów, tylko nie pozwól nam wpaść w ręce żydowskiego agenta”

STELLA (GOLDSCHLAG) KÜBLER ISAACKSON

Największym postrachem Żydów ukrywających się przed Niemcami podczas II wojny światowej byli ludzie, którzy w zamian za pieniądze zajmowali się ich tropieniem i wydawaniem na pewną śmierć. W Berlinie najbardziej osławionym Greiferem (“łapaczem”) wcale nie był fanatyczny nazista ani nawet Niemiec, lecz… Żydówka – Stella Kübler.

  Stella Goldschlag – bo tak brzmiało jej panieńskie nazwisko – urodziła się w lipcu 1922 r. w rodzinnie zasymilowanych berlińskich Żydów. Miała to szczęście, że natura obdarowała ją wybitnie “aryjskim” wyglądem. Była wysoką, szczupłą blondynką o niebieskich oczach, co w żadnym razie nie wskazywało na jej semickie korzenie. Jednak i ją w nazistowskich Niemczech dotknęły szykany związane z coraz bardziej restrykcyjnym prawem antyżydowskim. Żydówka jak każda inna?

  Początkowo historia Stelli nie różniła się niczym od losów tysięcy niemieckich Żydów zmuszonych do noszenia hańbiącej żółtej gwiazdy Dawida i niemal niewolniczej pracy dla dobra “tysiącletniej Rzeszy”. Stella znalazła zatrudnienie w jednej z berlińskich fabryk zbrojeniowych, a w 1940 r. wzięła ślub z muzykiem Manfredem Küblerem.

  Sytuacja uległa zmianie w wyniku tak zwanej Fabrikaktion (akcja “fabryka”) z 27 lutego 1943 r., będącej ostateczną łapanką berlińskich Żydów. W jej wyniku – jak pisze w swej książce “Stolica Hitlera. Życie i śmierć w wojennym Berlinie” Roger Moorhouse – funkcjonariusze Gestapo i SS przeprowadzili naloty na wiele stołecznych zakładów przemysłowych i zatrzymali tamtejszych żydowskich robotników. Co prawda Stelli i jej rodzinie udało się chwilowo uniknąć schwytania, jednak musieli oni rozpocząć życie w ukryciu i ciągłym strachu. Zostali tak zwanymi “U-Bootami”, określanymi również mianem “nurków” (Taucher). Z początku wszystko układało się dobrze. “Aryjski” wygląd Stelli oraz “papiery” załatwione u świetnego fałszerza Guenthera Rogoffa, pozwalały spoglądać z optymizmem w przyszłość. Wszelako były to tylko pozory, bowiem Stella znalazła się na celowniku jednego z “łapaczy”. Zaowocowało to jej aresztowaniem 2 lipca 1943 r. Kilka tygodni później w łapy oprawców z Gestapo wpadli również jej rodzice (jej mąż już wiosną trafił do Auschwitz, skąd nigdy nie wrócił). Podczas przesłuchań poddano ją brutalnym torturom. Liczono przede wszystkim na to, że uda się z niej wyciągnąć informacje na temat miejsca pobytu Rogoffa. W tym wypadku gestapowcy jednak się przeliczyli; Stella po prostu nie wiedziała gdzie przebywa interesujący ich fałszerz. Jednocześnie dotkliwe bicie oraz dwie nieudane próby ucieczki w ostateczności ją złamały i zgodziła się na propozycję zostania “łapaczem”. Nie bez znaczenia była również obietnica, że dzięki współpracy z Gestapo Stella uratuje życie rodzicom.

“BLOND TRUTKA “

Jak opowiada w swojej książce Roger Moorhouse: Stella szybko stała się wzorowym “łapaczem”. Funkcjonariusze byli już wcześniej pod wrażeniem jej pomysłowości […]. Kiedy już zaczęła dla nich pracować, absolutnie nie zawiodła – miała doskonałą pamięć do nazwisk, dat i adresów, a jej niewymuszona kokieteria stanowiła prawdziwą broń masowego rażenia.

  Dzięki nieprzeciętnej “skuteczności” bardzo szybko zyskała sobie w środowisku berlińskich “nurków” miano “blond trutki”, stając się ich prawdziwym postrachem. Doszło do tego, że jej zdjęcie krążyło wśród zbiegów jako forma ostrzeżenia. Kiedy tylko wchodziła do jakiejś restauracji czy kawiarni, każdy Żyd rzucał się do ucieczki. Podobno była w stanie w ciągu jednego weekendu schwytać nawet ponad 60 Żydów. Za każdego dostawała 200 marek. Dokładnej liczby jej ofiar zapewne już nigdy nie poznamy, ale szacuje się, że skazała na pewną śmierć od kilkuset do nawet kilku tysięcy osób! Mimo przejawianej gorliwości Stelli nie udało się uratować rodziców, którzy trafili do Auschwitz, gdzie zginęli. Kobieta i tak pozostała aktywnym “łapaczem” do końca wojny. W 1945 roku została aresztowana przez Sowietów i skazana na 10 lat ciężkich robót. Później wyszła jednak na wolność i tak naprawdę nigdy nie odpowiedziała za swoje zbrodnie. W 1994 roku popełniła samobójstwo w wieku siedemdziesięciu dwóch lat. Czyżby to ciężar popełnionych czynów prześladował ja do ostatnich dni życia? Jeśli tak to dlaczego zabiła się dopiero po 50 latach?

Wśród Żydów byli także ci, którzy zostawali agentami niemieckiego Gestapo. Były ich dziesiątki, a może nawet setki. Nikt ich nie policzył. To oni, działając skrycie, wydawali innych Żydów na śmierć, szantażowali ich, wymuszali od nich haracz i byli szmalcownikami. Na bieżąco składali do Gestapo meldunki na swoich współbraci. Nie działali tylko w gettach. Specjalne przepustki umożliwiały im poruszanie się także po tzw. „aryjskiej” stronie miasta, czasami nawet po terenie całej Generalnej Guberni. Wiernie służyli niemieckim oprawcom swoich rodzin, żon i dzieci. Robili to bez jakichkolwiek zahamowań, z własnego wyboru, tylko w imię większej porcji żywności lub czasowych przywilejów. Czy mogli zerwać się z niemieckiej smyczy? Mogli, mieli nawet taką możliwość, będąc poza murami getta, jednak takich prób nie podejmowali. Dlatego właśnie ich zdrada była na znacznie wyższym poziomie. Byli wśród nich tacy, którzy w sianiu zła wznieśli się na prawdziwe wyżyny. W warszawskim getcie byli to Abraham Gancweich i Dawid Sternfeld – szefowie powstałej w grudniu 1940 r. tzw. trzynastki – składającej się z grupy żydowskich policjantów – agentów. Gancweich przed wojną był nauczycielem i działaczem syjonistycznym, legitymował się również dyplomem rabina. Z kolei Sternfeld był kapitanem przedwojennej policji. Oficjalnie grupa miała zwalczać przemyt i spekulację w getcie, faktycznie jednak jej działalność nakierowana była na kontrolę działalności Judenratu oraz infiltrowanie działających w getcie podziemnych organizacji. Działała również po stronie aryjskiej, gdzie jej członkowie udawali bojowników żydowskiego ruchu oporu.

Spośród agentów „trzynastki” wywodziła się również spora część Żydowskiej Gwardii Wolności – „Żagwi” – specjalnie stworzonej przez warszawskie Gestapo i głęboko zakonspirowanej organizacji, w której czołową rolę odgrywał Leon Skosowski „Lonek”. „Żagiew” działała zarówno w getcie warszawskim, jak i poza nim. Zasłynęła przede wszystkim z potężnej afery, której ofiarami padły setki Żydów. Na początku 1943 r. w Hotelu Polskim przy ul. Długiej w Warszawie ulokowana została specjalna ekspozytura „Żagwi”. Grupa żydowskich agentów naganiaczy odszukiwała zamożnych Żydów i w zamian za pieniądze oferowała im paszporty, wizy oraz możliwość wyjazdu do innych krajów. Stawką było co najmniej 20 złotych dolarów od głowy ( tzw. „twarde dwudziestki”).

Do Hotelu Polskiego zgłaszali się Żydzi z całej Warszawy, licząc, że dzięki posiadanym środkom będą mogli rzeczywiście wyjechać z Polski. Tam kupowali paszporty i oczekiwali na dalszą podróż za granicę. Była to jednak sprytna pułapka, od początku wymyślona przez warszawskie Gestapo, które w ten sposób wywabiało Żydów z kryjówek po „aryjskiej” stronie, by później ich zamordować. Szacuje się, że w wyniku całej prowokacji Niemcy mogli ująć i zamordować nawet 2,5 tysiąca Żydów. Podziemny Żydowski Związek Wojskowy (ŻZW) wytropił działalność „Żagwi” i przy współpracy AK na agentach wykonano 70 wyroków śmierci. Jednym z ostatnich zlikwidowanych był Leon Skosowski.

Ale żydowscy agenci Gestapo działali skutecznie także w innych miastach. W Krakowie było kilka siatek. Najgroźniejszą kierował Józef Diamand. Jej członkowie niejednokrotnie podszywali się pod ludzi polskiego podziemia, denuncjowali nie tylko ukrywających się Żydów, ale i Polaków. Krakowski Kedyw od lata 1943 r. do wiosny 1944 r. podjął własną grę z siatką agentów Diamanda, likwidując kilkunastu jej członków. Ale Diamand zawsze wychodził cało z pułapek AK. W końcu jednak został zastrzelony przez Niemców w więzieniu na Montelupich.

Prawdziwym agentem zła był w lubelskim getcie Szama Grajer – człowiek przedwojennego lubelskiego półświatka, który gdy trafił do więzienia, zgodził się pracować dla Gestapo. Niemcy pozwolili mu nawet na otwarcie własnej restauracji, do której drzwi pomalowane były ulubionym przez Niemców,nazistów kolorem brunatnym. W restauracji Grajera gromadził się świat żydowskich prostytutek, alfonsów i szpicli.

U Grajera bywał także kwiat lubelskiej SS, opijając kolejne swoje eksterminacyjne sukcesy w getcie. Ale Grajer przede wszystkim wyciągał rękę po pieniądze i kosztowności innych Żydów. Wydawał ich Niemcom dziesiątkami i zawsze od rodzin ofiar brał łapówki za interwencję w sprawie uwolnienia.

Tygodnik „Der Spiegel” w artykule zatytułowanym „Wspólnicy – europejscy pomocnicy Hitlera przy mordowaniu Żydów” (Die Komplizen – Hitlers europäische Helfer beim Judenmord) twierdzi, że za Holokaust odpowiedzialni są nie tylko Niemcy, ponieważ bez pomocy setek tysięcy ludzi innych narodowości (nie-Niemców) niemieccy naziści nie byliby w stanie samodzielnie wymordować kilku milionów Żydów. Wśród pomocników Hitlera tygodnik, m.in. obok Ukraińców, Rumunów, Francuzów czy Węgrów, wymienia także Polaków.

Natomiast zupełnie pominięto rolę Żydów – największych pomocników Hitlera, bez Judenratów w zarejestrowaniu Żydów, zebraniu ich w gettach, a potem pomocy w skierowaniu do obozów zagłady zginęłoby dużo mniej Żydów.

Niemcy mieliby bowiem dużo więcej kłopotów ze spisaniem i wyszukaniem Żydów. W różnych krajach okupowanej Europy powtarzał się ten sam perfidny schemat: funkcjonariusze żydowscy sporządzali wykazy imienne wraz z informacjami o majątku Żydów, zapewniali Niemcom pomoc w chwytaniu Żydów i ładowaniu ich do pociągów, które wiozły ich do obozów zagłady. Także w Polsce doszło do potwornego skompromitowania dużej części żydowskich elit poprzez ich uczestnictwo w Judenratach i posłuszne wykonywanie niemieckich rozkazów mordowania Żydów

Żydzi wielokrotnie wysuwają nieprawdziwe oskarżenia przeciw Polakom o rzekomo szeroko rozpowszechnioną kolaborację z Niemcami .konsekwentnie milczą o dwóch bardzo wstydliwych kolaboracjach, w których uczestniczyły niektóre środowiska żydowskie. O kolaboracji dużej części Żydów z Sowietami w latach 1939-1941 i o kolaboracji Judenratów i żydowskiej policji z Niemcami, kolaboracji będącej swoistą żydowską „hańbą domową”. I to nie tylko w Polsce, ale również w wielu innych krajach okupowanej przez Niemców Europy.

Ta kolaboracja części Żydów z Niemcami była tym bardziej szokująca i wstydliwa ze względu na społeczny charakter jej uczestników. W przeciwieństwie bowiem do Polaków, wśród których z Niemcami godzili się na ogół kolaborować głównie ludzie z marginesu społecznego, męty, wśród Żydów na kolaborację poszła duża część elit z tzw. Judenratów (rad żydowskich). Z ostrym potępieniem tej kolaboracji wystąpiła najsłynniejsza żydowska myślicielka XX wieku Hannah Arendt w książce „Eichmann w Jerozolimie” (Kraków 1987). Napisała tam m.in. (s. 151): „Dla Żydów rola, jaką przywódcy żydowscy odegrali w unicestwieniu własnego narodu, stanowi niewątpliwie najczarniejszy rozdział całej historii”. Uległość Judenratów wobec nazistów oznaczała skrajną kompromitację żydowskich elit w państwach okupowanych przez III Rzeszę. Arend stwierdziła wprost: „O ile jednak członkowie rządów typu quislingowskiego pochodzili zazwyczaj z partii opozycyjnych, członkami rad żydowskich byli z reguły cieszący się uznaniem miejscowi przywódcy żydowscy, którym naziści nadawali ogromną władzę do chwili, gdy ich także deportowano” (tamże, s. 151). [..]

ŻYDOWSKA AGENTURA GESTAPO

Postarajmy się więc odświeżyć pamięć o sprawach tej kolaboracji Judenratów i żydowskiej policji, od lat tak gorliwie przemilczanej – wbrew prawdzie historycznej, obarczając Polaków zbrodniami Holokaustu i zbrodniczym rabunkowym antysemityzmem. W tych oskarżeniach przoduje juz nie tylko amerykańskie lobby żydowskie, żądające od Polski 65 miliardów dolarów amerykańskich tytułem restytucji mienia pożydowskiego, ale udział bierze nawet parlament Stanów Zjednoczonych podejmując ustawę nr 447, której wykonanie zrujnuje Polskę doszczętnie poprzez zabór nie tylko prywatnych kamienic, ale fabryk, gospodarstw rolnych, lasów państwowych oraz biliona PLN.

Udział w tej nagonce bierze Izrael znanymi już pomówieniami o „polskie obozy koncentracyjne” i świadectwo „moralności Polski” która „ośmieliła” się znowelizować ustawę Instytutu Pamięci Narodowej. W owej nagonce na Polskę, Polaków i polskość bierze udział opozycja totalna, czyli zdrajcy, uważający siebie za Polaków, głosujący w parlamencie Unii Europejskiej przeciwko Polsce. Należą do nich europosłowie – Róża Thun zwana „czerwoną różą”, Janusz Lewandowski, Michał Boni (TW „Znak”), Danuta Jazłowiecka, Danuta Hübner, Julia Pitera (kupiła w Warszawie kamienicę za 400,00 zł) , Danuta Jazłowiecka i inni zdrajcy własnej Ojczyzny.

A wszystkiemu sekunduje masońska i komunistyczna Unia Europejska.

 LOSY OBYWATELI POLSKICH POCHODZENIA ŻYDOWSKIEGO.

Żydowski autor Baruch Milch tak pisał w przejmującej relacji o losach Żydów na wschodnich Kresach II Rzeczypospolitej Polskiej (woj. lwowskie i tarnopolskie):

„W każdym razie Judenrat stał się narzędziem w rękach Gestapo do niszczenia Żydów, a jak sami członkowie później się wyrażali, są ‚Gestapem na ulicy żydowskiej’. Powołali Ordnungsdienst (służbę porządkową) – jako organ wykonawczy składający się z najgorszych elementów nizin społecznych (…).

W gruncie rzeczy Judenrat zaczął prowadzić politykę rabunkową w celu napełnienia własnych kieszeni, by tymi pieniędzmi przekupić władze i Gestapo, ale tylko w celu zabezpieczenia losu swoich i najbliższej rodziny. Nie znane są przypadki, aby Judenrat bezinteresownie pomógł któremuś Żydowi (…). Do wykonania swoich niecnych czynów, jak ściąganie ogromnych podatków i nałożonych kontrybucji, łapanie do łagrów i napadów na domy żydowskie, Judenraty używały swojej Ordnungsdienst, której dawali procent z łupu, a oni w liczbie dziesięciu-piętnastu napadali na ludzi, bijąc ich w okrutny sposób, niszcząc i rabując, cokolwiek się dało, i to ze straszną bezwzględnością” (Por. B. Milch: „Testament”, Warszawa 2001, s. 106-107).

Pytanie, dlaczego Jan Tomasz Gross nawet jednym zdaniem nie wspomniał w swej przeznaczonej dla Amerykanów ponad 300-stronicowej książce o rabunkach na Żydach dokonywanych przez żydowską policję na zlecenie Judenratu?

W tejże książce Milcha czytamy na s. 126-127: „(…) Judenrat załatwił z tymi mordercami, że do trzech godzin dostarczy im żądane trzysta osób. Sami Żydzi musieli łapać i wydawać braci i siostry w ręce katów, którzy stali na placu folwarku, obok naszego mieszkania, i przyprowadzonych przyjęli pałkami albo nahajkami, a później wywieźli na rzeź do Bełżca (…) Judenratowcy i Ordnungsdienst, przy pomocy ukraińskiej policji i kilku Niemców, którym jeszcze zapłacono, by prędko pracowali, gonili po ulicach, jak wściekłe psy czy opętańcy, a pot się z nich lał strumieniami (…). Straszny to był widok, jak Żyd Żyda prowadził na śmierć (…)”.

KRÓL ŻYDOWSKI W ŁODZI

Szczególnie haniebną rolę w wysyłaniu własnych żydowskich rodaków na śmierć odegrał Chaim Rumkowski, prezes Rady Żydowskiej w Łodzi, „król” getta łódzkiego na usługach Niemców. Był on absolutnym władcą getta, w którym kursowały specjalne pieniądze „chaimki” i „rumki” oraz znaczki pocztowe z jego podobizną. Rumkowski urządził sobie harem w jednej willi i wciąż sprowadzał nowe piękne kobiety. W zamian za przyzwolenie Niemców na jego tyranię nad mieszkańcami getta arcygorliwie wykonywał wszystkie niemieckie rozkazy i wyekspediował olbrzymią większość swych poddanych do obozów zagłady. W końcu jednak i jego Niemcy wysłali do Oświęcimia. Podobno natychmiast padł ofiarą swych żydowskich współwięźniów, którzy nie zwlekając ani chwili, natychmiast po przywiezieniu go do obozu spalili go żywcem w obozowym piecu (Por. E. Reicher: „W ostrym świetle dnia. Dziennik żydowskiego lekarza 1939-1945”, oprac. R. Jabłońska, Londyn 1989, s. 29).

WIELKA SZPERA W ŁÓDZKIM GETCIE

70 lat temu, 5 września 1942 roku, Niemcy rozpoczęli w łódzkim getcie akcję wywożenia do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem nieprzydatnych do pracy – dzieci poniżej 10 lat, osób starszych i chorych. Akcja nazwana Wielką Szperą pochłonęła życie od 15 do 20 tys. Żydów.

– Nie ma chyba nikogo, kto przeszedł przez łódzkie getto i nie został osobiście dotknięty przez Wielką Szperę, w trakcie której do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem wywieziono niemal wszystkie dzieci – uważa Ewa Wiatr z Centrum Badań Żydowskich Uniwersytetu Łódzkiego. I dodaje, że dzieje Litzmannstadt Getto dzielą się na okres przed i po Szperze.

Jak wyjaśniła Wiatr słowo „Szpera” pochodzi od niemieckich słów „Allgemeine Gehsperre” i oznacza całkowity zakaz opuszczania domów, który Niemcy wprowadzili 5 września 1942 r.

ODDAJCIE DZIECI

Dzień wcześniej, 4 września, przełożony Starszeństwa Żydów w łódzkim getcie Mordechaj Chaim Rumkowski wygłosił przemówienie, w którym wezwał mieszkańców zamkniętej dzielnicy, by oddali swoje dzieci dla ratowania innych.

– Ponury podmuch uderzył getto. Żądają od nas abyśmy zrezygnowali z tego, co mamy najlepszego – naszych dzieci i starszych. (…) W moim wieku, muszę rozłożyć ręce i błagać: Bracia i siostry! Oddajcie mi je! Ojcowie i matki – dajcie mi swoje dzieci! – wzywał Rumkowski.

Przyznał, że zaskoczyła go likwidacja chorych ze szpitali przeprowadzona przez Niemców 1 września, ale myślał, że na tym się skończy. Tymczasem – jak mówił – dostał rozkaz wysłania więcej niż 20 tys. Żydów poza getto. Dlatego musi przygotować „tę trudną i krwawą operację, musi odciąć gałęzie, aby ocalić pień”.

Ze słów Rumkowskiego wynikało, że Niemcy chcieli pierwotnie, aby getto opuściło w sumie 24 tys. osób – po 3 tys. na każdy z ośmiu dni. Jemu udało się zredukować tę liczbę do 20 tys.

– Jestem wykończony. Chcę wam tylko powiedzieć, o co was proszę – pomóżcie mi przeprowadzić tę akcję. (…) Złamany Żyd stoi przed wami. Nie zazdrośćcie mi. To jest najtrudniejszy ze wszystkich rozkazów, jaki musiałem kiedykolwiek wydać. Wyciągam do was moje złamane, trzęsące się ręce i błagam: dajcie tym rękom ofiary! Tylko tak możemy zapobiec przyszłym cierpieniom i zbiorowość 100 tys. Żydów może być zachowana” – mówił.

Po przemówieniu Rumkowskiego nastąpił „atak” na biura meldunkowe, aby zmienić dzieciom metryki urodzenia. O tym co się działo w biurze opisał wówczas w swoim reportażu publicysta Oskar Singer, który trafił do łódzkiego getta z Czech.

„W biurze rozgrywały się sceny, których żaden tragik nie byłby zdolny odzwierciedlić. (…) Petenci krzyczą, płaczą, szaleją. Każda sekunda może przynieść ze sobą wyrok. (…) Nowe dokumenty, stare pożółkłe szpargały, nowo znalezione świadectwa urodzenia, paszporty, legitymacje prawdziwe i fałszywe miały wykazać, że dziecko jest starsze, a starzec młodszy” – pisał Singer.

ODBIERAJĄ DZIECI

„Wielka Szpera” trwała od 5 września do 12 września 1942 r. Getto podzielono na rewiry, które systematycznie były sprawdzane. Początkowo akcje wyszukiwania dzieci przeprowadzali żydowscy policjanci, ale nie mogli dać sobie z tym rady.

„Dochodziło do dantejskich scen. Odebranie matce dziecka trwało kilkanaście minut. Widać było, że żydowscy policjanci nie dadzą rady i dlatego do getta weszło niemieckie komando” – powiedziała Wiatr. Zwróciła uwagę, że po wejściu Niemców „nastąpił paraliż matek”.

„Żadna z nich nie ośmieliła się wydać z siebie głosu sprzeciwu, nie miały odwagi nawet poruszyć ręką. Zapanował strach przed Niemcem” – mówiła. Dodała, że przy wyszukiwaniu osób do wywiezienia Niemcy nie opierali się na żadnych wykazach, lecz „kierowali się wyłącznie wrażeniami optycznymi”.

O Wielkiej Szperze tak pisał Biuletyn Kroniki Codziennej 14 września 1942 roku: „Dziś jeszcze trudno zdać sobie sprawę z tego, co zaszło. Przez getto przeszedł żywioł, który zmiótł z powierzchni około 15 tysięcy osób (dokładnej liczby nikt jeszcze nie zna) i życie jak gdyby znów powróciło do dawnego koryta”.

Z Kroniki wynika, że mieszkańcy sprawdzanego domu zwoływani zostawali na podwórze, ustawieni w dwuszeregu i podlegali przeglądowi przedstawiciela władzy. W tym czasie policja żydowska rewidowała mieszkania, okradając je i sprowadzała ukrywające się osoby. Akcja taka trwała nieraz tylko kilka minut. Po jednej stronie ustawiane były osoby do wysiedlenia, po drugiej ci, którzy mieli zostać.

„Przy ładowaniu na wozy zdarzało się, że ludzie, albo przez niezrozumienie albo też umyślnie próbowali przedostać się do grupy pozostawionej; rozprawa w takich wypadkach była bardzo krótka i odbywała się na oczach zebranych lokatorów” – napisano w Kronice. Takie osoby były zastrzelone na miejscu. Ażeby zachęcić policję żydowską i straż do sumiennego przeprowadzenia akcji, obiecano im ochronę najbliższej rodziny.

ŻYCIE W GETCIE PO „WIELKIEJ SZPERZE” WRACA DO „NORMY”

Po zakończeniu akcji 12 września pojawiło się ogłoszenie władz getta informujące, że od poniedziałku 14 września nastąpi otwarcie wszystkich fabryk i warsztatów. Wcześniej otwarto sklepy i rozpoczęto wydawanie racji żywnościowych.

W Kronice z 14 września 1942 roku napisano: „zdawałoby się, że wypadki ostatnich dni na dłuższy czas pokryją całą ludność getta żałobą, a tymczasem tuż po wypadkach, a nawet jeszcze podczas akcji wysiedleńczej ludność opanowana była troskami codziennymi przy odbiorze chleba, racji itd. i często przechodziła do porządku dziennego nad bezpośrednim osobistym nieszczęściem”.

W wyniku Wielkiej Szpery do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem (Kulmhof) wywieziono z Litzmannstadt Getto 15 – 20 tysięcy osób, w tym niemal wszystkie dzieci poniżej 10 roku życia oraz powyżej 65. roku życia.

Niemcy utworzyli getto w Łodzi w lutym 1940 r. jako pierwsze na ziemiach polskich włączonych do Rzeszy. Łącznie przebywało tam ponad 200 tys. osób. Przez pięć lat z głodu i wyczerpania zmarło w nim prawie 45 tys. osób.

Całkowita likwidacja getta nastąpiła w sierpniu 1944 r. Ostatni transport wyjechał z Łodzi do KL Auschwitz 29 sierpnia 1944 r. Z ponad 70 tys. osób, które jeszcze w lipcu były w Łodzi, ponad 60 tys. zamordowano w komorach gazowych Auschwitz, zaś setki trafiły do obozów pracy na terenie Rzeszy. Według różnych źródeł ocalało z łódzkiego getta od 7 do 13 tysięcy osób.

ŻYDOWSCY POLICJANCI OKRUTNIEJSI OD NIEMCÓW

Najsłynniejszy kronikarz warszawskiego getta Emanuel Ringelblum tak pisał w „Kronice getta warszawskiego” o żydowskiej policji, która nawet jednym zdaniem nie została wspomniana w „naukowym dziele” Jana Tomasza Grossa:

„Policja żydowska miała bardzo złą opinię jeszcze przed wysiedleniem. W przeciwieństwie do policji polskiej, która nie brała udziału w łapankach do obozu pracy, policja żydowska parała się tą ohydną robotą. Wyróżniała się również straszliwą korupcją i demoralizacją. Dno podłości osiągnęła ona jednak dopiero w czasie wysiedlenia. Nie padło ani jedno słowo protestu przeciwko odrażającej funkcji, polegającej na prowadzeniu swych braci na rzeź.

Policja była duchowo przygotowana do tej brudnej roboty i dlatego gorliwie ją wykonała. Obecnie mózg sili się nad rozwiązaniem zagadki: jak to się stało, że Żydzi – przeważnie inteligenci, byli adwokaci (większość oficerów była przed wojną adwokatami) – sami przykładali rękę do zagłady swych braci. Jak doszło do tego, że Żydzi wlekli na wozach dzieci i kobiety, starców i chorych, wiedząc, że wszyscy idą na rzeź (…). Okrucieństwo policji żydowskiej było bardzo często większe niż Niemców, Ukraińców, Łotyszy . Niejedna kryjówka została „nakryta” przez policję żydowską, która zawsze chciała być plus „catholique que le pape”, by przypodobać się okupantowi. Ofiary, które znikły z oczu Niemca, wyłapywał policjant żydowski (…). Policja żydowska dała w ogóle dowody niezrozumiałej, dzikiej brutalności. Skąd taka wściekłość u naszych Żydów? Kiedy wyhodowaliśmy tyle setek zabójców, którzy na ulicach łapią dzieci, ciskają je na wozy i ciągną na Umschlag? Do powszechnych po prostu zjawisk należało, że ci zbójcy za ręce i nogi wrzucali kobiety na wozy (…). Każdy Żyd warszawski, każda kobieta i dziecko mogą przytoczyć tysiące faktów nieludzkiego okrucieństwa i wściekłości policji żydowskiej” (E. Ringelblum: „Kronika getta warszawskiego wrzesień 1939 – styczeń 1943”, Warszawa 1988, s. 426, 427, 428).

 WYDAWALI NA ŚMIERĆ RODZICÓW

Nader bezwzględne świadectwo na temat poczynań żydowskiej policji w Warszawie dostarczył Baruch Goldstein, przed wojną współorganizator bojówek Bundu. Wspominając lata wojny, Goldstein pisał bez ogródek: „Z poczuciem bólu i wstrętu wspominam żydowską policję, tę hańbę dla pół miliona nieszczęśliwych Żydów w warszawskim getcie (…). Żydowska policja, kierowana przez ludzi z SS i żandarmów, spadała na getto jak banda dzikich zwierząt . Każdego dnia, by uratować własną skórę, każdy policjant żydowski przyprowadzał siedem osób, by je poświęcić na ołtarzu eksterminacji. Przyprowadzał ze sobą kogokolwiek mógł schwytać – przyjaciół, krewnych, nawet członków najbliższej rodziny. Byli policjanci, którzy ofiarowywali swych własnych wiekowych rodziców z usprawiedliwieniem, że ci i tak szybko umrą” (Por. B. Goldstein: „The Star Bear Witness”, New York 1949, s. 66, 106, 129). Klara Mirska, Żydówka, która opuściła Polskę w 1968 roku, nie miała w swych wspomnieniach dość złych słów dla odmalowania niegodziwości niektórych przedstawicieli środowisk żydowskich w czasie wojny. Opisała np. następującą historię: „Syn przewodniczącego Judenratu jednego z gett został skazany przez Niemców na śmierć. Przyprowadził go na egzekucję jego ojciec. On miał go powiesić w ciągu kilku minut. Gdyby tego nie uczynił, miał sam zostać powieszony. Taki niesamowity żart wymyślili Niemcy. Ojciec, któremu chęć pozostania przy życiu przysłoniła wszelkie uczucia miłości rodzicielskiej, zaczął poganiać syna. Czynił to na oczach rozbawionych Niemców i stojących w milczeniu przy tej scenie Żydów: ‚No, prędko rozbieraj buty! No, pośpiesz się, i tak ci nic nie pomoże’” (Wg K. Mirska: „W cieniu wielkiego strachu”, Paryż 1980, s. 447). W sierpniu 1942 r. żydowski policjant Calek Perechodnik w getcie w Otwocku wyciągnął z bezpiecznej kryjówki swoją żonę i córeczkę i odprowadził je do transportu śmierci.

Dlaczego o takich przypadkach zezwierzęcenia niektórych Żydów nie informuje Amerykanów Jan Tomasz Gross, tak gorliwie rozpisujący się na temat sadyzmu Polaków? Warto przytoczyć, co ten sam Calek Perechodnik, skądinąd nienawidzący bez reszty Polaków, wypisywał na temat swych własnych kolegów z żydowskiej policji: „Nie ma żadnego usprawiedliwienia dla policjantów żydowskich w Warszawie (…). Skamieniały im serca, obce stały się wszelkie ludzkie uczucia. Łapali ludzi, na rękach znosili z mieszkań niemowlęta, przy okazji rabowali. Nic też dziwnego, że Żydzi nienawidzili swojej policji bardziej niż Niemców, bardziej niż Ukraińców”

(C. Perechodnik: „Czy ja jestem mordercą?”, Warszawa 1993, s. 112-113). Nader bezwzględny jest osąd Judenratu i żydowskiej policji, zawarty w dzienniku byłego dyrektora szkoły hebrajskiej w Warszawie Chaima A. Kaplana.

W swym dzienniku Kaplan nazwał wprost Judenraty „hańbą społeczności warszawskiej”. Wielokrotnie piętnował zbrodniczą działalność żydowskiej policji, pisząc m.in.: „Żydowska policja, której okrucieństwo jest nie mniejsze od nazistów, dostarczała do punktu przenosin na ulicy Stawki więcej niż było w normie, do której zobowiązała się Rada Żydowska (…). Naziści są zadowoleni, że eksterminacja Żydów jest realizowana z całą niezbędną efektywnością. Czyn ten jest dokonywany przez żydowskich siepaczy (Jewish slaughterers) (…). To żydowska policja jest najokrutniejszą wobec skazanych (…). Naziści są usatysfakcjonowani robotą żydowskiej policji, tej plagi żydowskiego organizmu (…). Wczoraj, trzeciego sierpnia, oni wyrżnęli ulice Zamenhofa i Pawią (…). SS-owscy mordercy stali na straży, podczas gdy żydowska policja pracowała na dziedzińcach. To była rzeź w odpowiednim stylu – oni nie mieli litości nawet dla dzieci i niemowląt”. Wszystkich z nich, bez wyjątku, zabrano do wrót śmierci” (Por. „Scroll of Agony. The Warsaw Diary of Chaim A. Kaplan”, New York 1973, s. 384, 386, 389, 399). Na s. 231 swej książki Kaplan cytuje jakże gorzki ówczesny dowcip żydowski. Miał on formę krótkiej modlitwy: „Pozwól nam wpaść w ręce agentów gojów, tylko nie pozwól nam wpaść w ręce żydowskiego agenta”.

Nader podobne w wymowne były zapiski Aleksandra Bibersteina, dyrektora żydowskiego szpitala zakaźnego w krakowskim getcie. W swoich wspomnieniach o żydowskiej służbie OD (Ordnungsdienst) Biberstein pisał: „Przez cały czas okupacji Ordnungsdienst był narzędziem w ręku Gestapo, na jego polecenie odmani – członkowie Ordnungsdienst, wykonywali bez zastrzeżeń najpodlejsze czynności, prześcigając często bezwzględnością Niemców” (A. Biberstein: „Zagłada Żydów w Krakowie”, Kraków 1985, s. 165).

RABOWALI ŻYDÓW

Warto przypomnieć również zapiski Henryka Makowera na temat działań Ordnungsdienst – żydowskiej Służby Porządkowej (SP): „Opowiadano mi o różnych scenach w trakcie blokad domów. Niektórzy z oficerów Żydowskiej Służby Porządkowej zachowywali się skandalicznie, nie uznając nawet dobrych zaświadczeń. W rezultacie na Umschlag szli ludzie, którzy byli zupełnie pewni, że zaświadczenie ich chroni, i nie wiedząc, co ich czeka, sami się oddawali w ręce swych współrodaków. W innych wypadkach zwalniano ludzi za łapówki, łapownictwo się szerzyło (…). Blokady wyzwoliły całą masę łajdactwa i draństwa. Opornych bito pałkami, nie gorzej od Niemców. Do tego dołączyło się rabowanie opuszczonych mieszkań pod jakimś pretekstem, np. żeby nie zostawiać rzeczy Niemcom. Wielu „porządnych” wyższych funkcjonariuszy SP dorobiło się na różnych tego rodzaju praktykach dużych majątków. Było to zjawisko tak masowe, że nawet tzw. przyzwoici ludzie się chwalili – ‚ja się na tej akcji dorobiłem’ – lub – ‚mój mąż nie nadaje się do dzisiejszych czasów, nic nie zarobił na akcji’” (Por. H. Makower: „Pamiętnik z getta warszawskiego październik 1940 – styczeń 1943”, Wrocław 1987, s. 62). Szkoda, że Jan Tomasz Gross pominął to jakże ważne świadectwo profesora mikrobiologii Makowera w swoich, zajmujących tak wiele stron, dywagacjach o rabowaniu Żydów przez Polaków, zbrodniczej „moralności” polskich antysemitów, grabieżców etc.

Warto dodać, że sporą część uratowanych Żydów stanowili akurat żydowscy policjanci, a więc możliwie najgorszy, najpodlejszy element pośród ówczesnych Żydów; ci właśnie ludzie, którzy dorabiali się na rabowaniu swych rodaków w ich momentach najwyższego zagrożenia. Pisał o tym słynny matematyk żydowskiego pochodzenia Stefan Chaskielewicz we wstrząsających pamiętnikach pt. „Ukrywałem się w Warszawie. Styczeń 1943 – styczeń 1945” (Kraków 1988, s. 191-192): „Wśród Żydów, którym pomogło przeżyć posiadanie znaczniejszych funduszy, byli i dawni funkcjonariusze policji żydowskiej, a nawet sławnej ekspozytury Gestapo w getcie. Ci ludzie bowiem obłowili się podczas akcji wysiedleńczej.

Trudno tu podać jakiekolwiek ścisłe dane liczbowe. Mogę jedynie powtórzyć stwierdzenie dwóch byłych policjantów, którzy po wojnie, w mojej obecności, mówili, że uratowało się co najmniej 200 ich kolegów”.

Skrajnie głupawym rasistowskim wyczynom Jana Tomasza Grossa, który za wszelką cenę chce wybielić „anielskich” Żydów i dokopać „diabelskim” Polakom, warto przeciwstawić mądre słowa słynnego izraelskiego intelektualisty profesora Israela Shahaka, publikowane na łamach „The New York Review of the Book” 29 stycznia 1987 roku. Przeciwstawiając się tendencjom do skrajnego idealizowania wojennych postaw Żydów kosztem Polaków, Shahak pisał: „Oczywiście, że byli polscy policjanci, którzy przeprowadzali łapanki Żydów, i oczywiście byli Polacy, którzy szantażowali Żydów (…). Byli jednak także (…) żydowscy szantażyści, wielu znanych nawet z imion, mieszkających poza gettem, którzy nie byli ani lepsi, ani gorsi niż polscy. Byli także żydowscy policjanci w getcie. Do obowiązków każdego z nich w pierwszych tygodniach eksterminacji latem 1942 roku należało dostarczenie odpowiedniej ilości Żydów przeznaczonych na śmierć. Dzisiaj, po latach, uważam, że polscy i żydowscy wspólnicy zbrodniarzy są sobie równi w ogromie zła i najwyższa odraza, z jaką się ich wspomina, nie zależy od narodowości. Moja jednak pamięć, pamięć wszystkich ocalonych Żydów, kiedy uczciwie rozmawiają „w swoim gronie”, nie pozwala zapominać, że w owym czasie my, Żydzi, nienawidziliśmy żydowskich policjantów i żydowskich szpiegów bardziej niż kogokolwiek innego”.

Cytowane tu relacje jedenastu autorów żydowskich stanowią faktycznie tylko czubek góry lodowej. Można by cytować jeszcze wielokrotnie dłużej zapiski pokazujące stopień skrajnego zezwierzęcenia wielu członków Judenratów i policjantów żydowskich kolaborujących z nazistami, których niegodną „działalność” tak skrupulatnie przemilczał Jan Tomasz Gross. A może jednym z najlepszych sposobów polemiki z antypolskimi kalumniami Grossa byłoby przygotowanie w Polsce parusetstronicowego wyboru relacji autorów żydowskich (Annah Arendt Emanuele Ringelbluma, Goldsteina, Kaplana i in.) o zbrodniczych działaniach Judenratów i policji żydowskiej w różnych regionach okupowanej Polski.

Wybór taki można by było wydać w różnych językach, co pomogłoby w sprowokowaniu prawdziwie zapładniającej debaty na temat tego, jak ludzie różnych nacji zachowywali się w czasach niezwykle trudnych wyborów narzucanych przez totalitarnych zbrodniarzy. W wyborze można by również umieścić uczciwe żydowskie relacje na temat historii działań Żydów agentów Gestapo. Historyk Marek J. Chodakiewicz wspomina w swej książce, że w 1944 r. działała w Warszawie czterdziestoosobowa brygada Gestapo składająca się z Żydów pod kierownictwem Leona Skosowskiego („Lolek”) i innych (M.J. Chodakiewicz: „Żydzi i Polacy 1918-1955”, Warszawa 2000, s. 205). W innym miejscu Marek. J Chodakiewicz pisze (op. cit., s. 206), że w Krakowie działał główny żydowski agent gestapo Diamant, „któremu podlegało około 60 konfidentów”. Według Chodakiewicza (op. cit., s. 207): „Świadkowie żydowscy opisują działalność żydowskich agentów, konfidentów, denuncjatorów w Działoszycach, Zduńskiej Woli, Brańsku, Sosnowcu, Lidzie, Wilnie, Krakowie, Lwowie, Warszawie i w innych miejscowościach. Emanuel Ringelblum oszacował, że w samym getcie warszawskim pracowało około 400 konfidentów Gestapo. Ich ofiarą padali głównie inni Żydzi. W rezultacie Żydzi bali się Żydów. Na początku chodziło o zdradzanie Niemcom miejsc ukrycia pieniędzy, kosztowności i towarów. Potem zaczynał się szantaż ukrywających się po stronie „aryjskiej” rodaków. Po zupełnym ogołoceniu rodaków z gotówki zwykle następowała ich denuncjacja na policję. Żydowscy agenci infiltrowali też żydowskie grupy leśne i oddziały partyzanckie”.

 RADOSNE ZABAWY W GETCIE

Najpierw Czesław Miłosz w swoim wierszu „Campo di Fiori” opluł Polaków, iż w czasie mordowania Żydów w getcie bawili się obok wesoło na karuzeli a potem J.T. Gross powiela w swojej książce to sławetne antypolskie oszczerstwo Miłosza, że Polacy radośnie bawili się na karuzeli pod murami płonącego getta. Warto więc może przypomnieć nie kłamstwo, ale rzeczywiste fakty, jak to spora część Żydów radośnie bawiła się w getcie i pławiła w luksusach w tym samym czasie, gdy ich ubożsi ziomkowie umierali z głodu. Z licznych zapisków na te tematy możemy dowiedzieć się, że w czasach potwornej nędzy przeważającej części mieszkańców getta warszawskiego inni Żydzi, głównie agenci Gestapo, urzędnicy Judenratów, członkowie żydowskiej policji, bogaci kupcy, robiący biznesy z Niemcami czy szmuglerzy, bawili się w najdroższych restauracjach. Jak opisywał działacz Bundu Baruch Goldstein: „Na tych samych ulicach, gdzie za dnia obserwowało się sceny horroru, wśród mrowia dzieci chorych na gruźlicę i wymierających jak muchy, wzdłuż ciał czekających na wózki zamiataczy ulic natrafiało się na sklepy pełne najwspanialszych dań, restauracje i kawiarnie, w których serwowano najkosztowniejsze dania i trunki. Najgorszym gniazdem pijaństwa i rozpusty była „Britania”. Godzina policyjna nie była przestrzegana wobec klientów tego lokalu. Oni mieli wesołe całe noce. Ucztowaniu, pijaństwu i hulankom towarzyszyły rytmy jazz-bandu. O świcie, gdy rewelersi odchodzili, ulice były już pełne nagich ciał przykrytych gazetami. Pijacy niemal nie zwracali na nie uwagi, potykając się o tego typu przeszkody na swej drodze (…). Hitlerowcy nakręcali filmy z takich wesołych scen, aby pokazać ‚światu’, jak dobrze żyli Żydzi w getcie” (Wg B. Goldstein: op. cit., s. 91).

Emanuel Ringelblum zapisał w swej „Kronice z getta warszawskiego”: „Szał zabaw przechodzi wszelkie granice. Opowiadają mi, że codziennie o godzinie szóstej, siódmej z rana widzi się ludzi powracających z sal tanecznych, z balów, z balonikami w ręku, na wpół pijanych (…)” (E. Ringelblum: op. cit., s. 228). Profesor Czesław Madajczyk pisał w swym głośnym dziele: „Polityka III Rzeszy w okupowanej Polsce” (Warszawa 1970, t. I, s. 222): „W getcie spotykało się najwytworniejsze restauracje. Niewiarygodny wydaje się dziś komfort panujący wówczas w „Palais de Dance” braci Frontów. Chleb był tu znacznie droższy niż w polskich dzielnicach, lecz wino tańsze. Wypada tylko powtórzyć ‚”uczta w czasie pomoru”. Taki stan rzeczy w getcie sprzyjał pożądanej przez okupanta dezintegracji społeczności żydowskiej, utrzymywał się wbrew bundowskiej prasie, żądającej zamknięcia sal tańca, burdelu i licznych klubów”.

 PRZEMILCZANE ŻYDOWSKIE ŚWIADECTWA

Do szczególnie oburzających praktyk zastosowanych w książce Grossa „Strach” należy całkowite pominięcie przez niego rozlicznych świadectw żydowskich, które pokazywały bardzo sympatyczny obraz zachowań Polaków wobec Żydów w czasie wojny, całkowicie sprzeczny z lekceważącymi uogólnieniami Grossa, sugerującymi, że Żydom pomagała tylko „drobna garstka Polaków” („Upiorna dekada”) czy „mała mniejszość” („Strach”).

Oto niektóre z jakże wymownych przykładów tych żydowskich świadectw przemilczanych przez Grossa:

– Prezes Stowarzyszenia Kombatantów Żydowskich Arnold Mostowicz stwierdził w publikowanym 25 lutego 1998 r. w „Życiu” tekście: „Żaden naród nie złożył na ołtarzu pomocy Żydom takiej hekatomby ofiar jak Polacy, bowiem w wielu krajach okupowanych pomoc ta nie niosła za sobą takiego ryzyka”.

– Żydowska autorka Klara Mirska pisała w wydanej w Paryżu w 1980 r. książce „W cieniu wielkiego strachu”: „Zebrałam wiele zeznań o Polakach, którzy ratowali Żydów, i nieraz myślę: Polacy są dziwni. Potrafią być zapalczywi i niesprawiedliwi. Ale nie wiem, czy w jakimkolwiek innym narodzie znalazłoby się tylu romantyków, tylu ludzi szlachetnych, tylu ludzi bez skazy, tylu aniołów, którzy by z takim poświęceniem, a takim lekceważeniem własnego życia, tak ratowali obcych”.

– Inna Żydówka Janina Altman, pisząc do Marka Arczyńskiego o Polakach, którzy narażali swe życie dla ratowania Żydów w czasie wojny, stwierdziła: „Nie wiem, czy my, Żydzi, wobec tragedii innego narodu, zdolni bylibyśmy do takiego poświęcenia” (Cyt. za M. Arczyński i W. Balcerak: „Kryptonim Żegota”, Warszawa 1983, s. 264).

– Wybitny żydowski literaturoznawca, profesor uniwersytetu w Tel Awiwie Gabriel Moked powiedział w wywiadzie udzielonym „Wprost” 28 czerwca 1992 r. m.in.: „Jestem przekonany, że odpowiedzialność za zagładę polskich Żydów ponoszą Niemcy, ściślej mówiąc hitlerowcy. Nawet jeżeli część polskiego społeczeństwa Żydom nie pomagała albo łatwo godziła się na ich zagładę, to większa część narodu Żydom bardzo pomogła”.

– Do najbardziej wzruszających propolskich świadectw doby wojny należała ocena zapisana przez nauczyciela hebrajskiego Abrahama Lewina, który żył w makabrycznych warunkach warszawskiego getta. Zapisał on w swoim pamiętniku pod datą 7 czerwca 1942 r.: „(…) Wielu Żydów uważa, że wpływ wojny i strasznych ciosów, które kraj i jego mieszkańcy – Żydzi i Polacy, przyjęli z rąk Niemców, w wielkim stopniu zmienił stosunki między Polakami a Niemcami, a większość Polaków została opanowana przez uczucia filosemickie. Ci, którzy głoszą tę opinię, opierają swój punkt widzenia na znaczącej ilości zdarzeń, które ilustrują, jak od pierwszych miesięcy wojny Polacy pokazali i dalej pokazują swe współczucie i uprzejmość dla Żydów, pozbawionych środków do życia, a w szczególności dla żebrzących dzieci. Słyszałem wiele historii o Żydach, którzy uciekli z Warszawy tego znaczącego dnia 6 września 1939 i otrzymali schronienie, gościnność i żywność od polskich chłopów, którzy nie żądali żadnej zapłaty za ich pomoc. Jest również znane, że nasze dzieci, które idą żebrać i pojawiają się dziesiątkami i setkami na ulicach chrześcijańskich, dostają wielkie ilości chleba i ziemniaków i przez to udaje im się wyżywić i ich rodzinom w getcie (…). Ja widzę stosunki polsko-żydowskie w jasnym świetle” (A. Lewin: „A cup of tears. A Diary of the Warsaw Ghetto”, Ed. by A. Polonszky, New York 1988, s. 123-124).

– Żyd, karmelita (ojciec Daniel) Oswald Rufeisen, jeden z najodważniejszych żydowskich partyzantów doby wojny, powiedział w wywiadzie dla „Polityki” z 29 maja 1983 r.: „Nigdy nie mówię o polskim antysemityzmie i gdzie tylko mogę, walczę z tym, bo to jest przesąd, to jest zabobon (…). Wydaje mi się, że o antysemityzmie mówią nie ludzie, którzy przeżyli czas Holokaustu w Polsce, ale ci, którzy przyjechali do Izraela z Polski przed wojną. Tak mi się wydaje. Ludzie, którzy byli odcięci od społeczeństwa polskiego, którzy przenieśli swoje koncepcje psychologiczne na sytuację wojenną (…). Mam już ponad 70 lat, żyłem w Polsce przed wojną, przeżyłem wojnę na wschodnich terytoriach polskich (…) nie widziałem tam Polaków mordujących, natomiast widziałem Białorusinów, widziałem Łotyszów, Estończyków, Ukraińców, którzy mordowali, a polskich jednostek, które by mordowały, nie widziałem. Ale tego wszystkiego ci idioci tutaj nie widzą. Im się tego nie mówi. Tak jest, niech mi nie opowiadają, Ja wiem, jak było”.

Dyrektor amerykańskiego Urzędu ds. Śledztw Specjalnych, „tropiciel nazistów” Rosenbaum powiedział wiosną 1995 r. w wywiadzie dla dziennika „Newsday”: „Podobnie jak wiele dzieci żydowskich dorastałem, słysząc, że Polacy byli najgorszymi antysemitami. Moja praca jednak bez przerwy dostarczała mi dowodów, że niezliczeni polscy chłopi ryzykowali swoje życie po to, by ukrywać Żydów. I trzeba pamiętać, że Polacy ukrywający Żydów wiedzieli, jakie konsekwencje mogą ich spotkać za to. Ich własne dzieci zostałyby zabite na ich oczach, a potem zamordowano by ich również. Ja sam, będąc ojcem małych córek, nie wiem, czy byłbym aż tak heroiczny w podobnej sytuacji”.

Porównajmy to wyznanie Rosenbauma z nikczemnym spotwarzaniem obrazu polskiego chłopstwa zawartym w książkach Grossa! Myśląc o podłych zachowaniach polakożerczych Żydów takich jak Gross, mimo woli przypomina się ocena słynnego polskiego uczonego żydowskiego pochodzenia Ludwika Hirszfelda. W mało dziś przypominanym liście do Jerzego Borejszy z 27 października 1947 r. Hirszfeld ubolewał, że „nacjonaliści żydowscy nienawidzą Polaków więcej niż Niemców, i że świadomie idą w kierunku proniemieckim, tak jak zresztą to przewidziałem w mojej książce (…). Jeśli nie podkreślam tych spraw publicznie, to dlatego tylko, by Żydom nie szkodzić i nie pogłębiać przepaści, którą kopie nacjonalizm żydowski pomiędzy Żydami i Polakami” (Cyt. za B. Fijałkowska: „Borejsza i Różański. Przyczynek do dziejów stalinizmu w Polsce”, Olsztyn 1995, s. 139).

Opracował Aleksander Szumański , świadek historii – dziennikarz niezależny, korespondent światowej prasy polonijnej, akredytowany (USA) w Polsce w latach 2005 – 2012, ścigany i skazany na śmierć przez okupantów niemieckich. Kombatant – Osoba Represjonowana – zaświadczenie o uprawnieniach Kombatantów i Osób Represjonowanych nr B 18668/KT3621

Tekst skrócony zamieścił na swoim blogu Ks. Tadeusz Isakowicz – Zaleski za co serdecznie dziękuję.

Dokumenty, źródła, cytaty:          

http://blogmedia24.pl/node/63747

Emenuel Ringelblum “Kronika getta warszawskiego”

Aleksander Szumański blogpress

1. Fijałkowska: „Borejsza i Różański. Przyczynek do dziejów stalinizmu w Polsce”, Olsztyn 1995, s. 139).

Hannah Arendt “Eichmann w Jerozolimie”        

PRODUCENCI PRZESTĘPCÓW (PP1) Jelenia Gomora – wyrok karny II K 467/07 bez przyczyny

//www.youtube.com/watch?v=TpKsRzTspEk

PRODUCENCI PRZESTĘPCÓW (PP2) Jelenia Gomora – sfingowany proces I C 1062/08

//www.youtube.com/watch?v=F8bRoFETLc4

Producenci Przestępców (PP2) Jelenia Gomora (I C 1062/08) – wersja w terenie

//www.youtube.com/watch?v=B1adGLyEeOk

PRODUCENCI PRZESTĘPCÓW (PP3) Jelenia Gomora – zmowa prokuratorsko sędziowska 3 Ds. 359/17, 3 Ds. 183/18, 1 Ds. 535/19

//www.youtube.com/watch?v=drDvTctL1gQ

PRODUCENCI PRZESTĘPCÓW (PP4) Sodoma Legnica – nielegalny proces II K 38/19

//www.youtube.com/watch?v=gRPiZWiIVdE

PRODUCENCI PRZESTĘPCÓW (PP4) Sodoma Legnica – analiza nadużycia uprawnień Kazimierza Chłopeckiego

//www.youtube.com/watch?v=ZaFF8qRaw7w

PRODUCENCI PRZESTĘPCÓW (PP5) Sodoma Złotoryja – nielegalny wyrok II K 851/18

//www.youtube.com/watch?v=Tr1kZA6U6aw

PRODUCENCI PRZESTĘPCÓW (PP5) Sodoma Złotoryja – analiza gangsterskiego wyroku Jacka Kielara

//www.youtube.com/watch?v=dSzk4pbdrYo

PRODUCENCI PRZESTĘPCÓW (PP6) Jelenia Gomora – egzekucja czynności zastępowalnej I C 1062/08 (I Co 3259/08, I Co 441/16)

//www.youtube.com/watch?v=Sl4e_Nvfm9w

Grzegorz Niedźwiecki „Nil”

Moja opowieść  zaczyna się jednak od lat 50-tych, gdy jako dziecko byłem zachęcany przez ojca do elektroniki, co stało się moją pasją, a potem zawodem. Wywiad ze mną przeprowadził pan Krzysztof Ziembik (KAZ) z portalu atarionline.pl

.

Miłego słuchania!

Janusz Żurek

https://

//www.youtube.com/watch?v=yrZYb6ec6Cg

Janusz Sanocki, b. burmistrz Nysy, a obecnie poseł niezrzeszony rozpoczął dzisiaj (8 października 2019) okupację opolskiej Delegatury Krajowego Biura Wyborczego (ul. Piastowska 14) oraz głodówkę, protestując w ten sposób przeciw pozbawianiu Polaków biernego prawa wyborczego i domagając się unieważnienia najbliższych wyborów parlamentarnych.

Janusz Sanocki

Podobny wniosek złożyli kilkanaście dni temu przedstawiciele pozaparlamentarnych komitetów wyborczych zarejestrowanych przez Państwową Komisję Wyborczą, kierując swój protest wyborczy do Sądu Najwyższego oraz Trybunału Sprawiedliwości w Luksemburgu

patrz: http://oburzeni.pl/czy-wybory-parlamentarne-zostana-uniewaznione/

oraz

http://www.zjednoczenidlatarnowa.pl/angielski-tekst-protestu-wyborczego

Poseł Sanocki pisze do Sądu Najwyższego m.in.: „ Na podstawie art. 101 ust. 2 Konstytucji RP wnoszę wniosek o uznanie wyborów zarządzonych na dzień 13 października 2019 r. – w części dotyczącej wyboru posłów do Sejmu RP – za nieważne. (…) W dniu 31 maja 2019 r. otrzymałem orzeczenie Państwowej Komisji Wyborczej jednoznacznie stwierdzające, iż jako obywatel nie mogę indywidualnie ubiegać się o mandat posła. Oznacza to przymus stowarzyszenia się, przymus przynależności partyjnej, co z kolei jest rozwiązaniem bezprawnym nieznajdującym podstawy w obowiązującej Konstytucji RP. Wybory do Sejmu odbywają się zatem wg Kodeksu wyborczego, który pozbawia mnie – jako obywatela, a także innych niestowarzyszonych Polaków – prawa do kandydowania do Sejmu. (…) Tak więc w istocie to kilku partyjnych oligarchów decyduje o tym, kto zasiądzie w Sejmie….”

Jednocześnie poseł Janusz Sanocki  skierował do Prokuratury Krajowej  zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przez autorów Kodeksu wyborczego przestępstwa, opisanego w art. 249 Kodeksu karnego. Zdaniem Sanockiego ustawodawcy „poprzez podstępne działania uniemożliwiają obywatelom skorzystanie ze swobodnego wykonywania prawa do kandydowania”.

Poseł Sanocki apeluje do Polaków, by poparli jego protest, podpisując się pod listem do Prokuratury
Krajowej i wysyłając go mailem na adres: januszsanocki@nowinynyskie.com.pl

Treść pisma:
Popieram wniosek do prokuratury o ściganie autorów kodeksu wyborczego jako sprawców przestępstwa opisanego w art. 249 kk, którego skutkiem jest odebranie obywatelom  prawa do swobodnego kandydowania do Sejmu. Popieram także wniosek do Sądu Najwyższego o unieważnienie wyborów z  dnia 13.10.2019 r. w części wyborów do Sejmu. (imię i nazwisko, adres)

Jak samemu nauczyć się języka angielskiego?

Decydując się na samodzielne uczenie się, musimy nie tylko odpowiednio dostosować swój czas do lekcji, ale także umiejętnie dobrać metody nauczania do naszych umiejętności i potrzeb, by osiągnąć oczekiwane efekty. Jak w takim razie zaplanować naukę języka, by ta była dla nas przyjemna, a jednocześnie, by szybko zauważyć postępy? 

Warto skorzystać z pomocy lektora online

Kiedy już ustalimy swój plan codziennych zajęć i znajdziemy w nim chwilę na naukę języka angielskiego, to musimy pomyśleć, jakie metody przyswajania materiału wybierzemy. Opcji mamy naprawdę wiele, a jedną z nich jest rozmowa z lektorem angielskiego. Nie każdy z nas ma taką możliwość, jednak na pomoc przychodzą szkoły językowe online. Przykładem może być Tutlo. Tutlo stawia na naukę języka poprzez rozmowy online z native speakerami. To bardzo dobre rozwiązanie dla osób, które chcą ćwiczyć konwersację lub mają problemy z przełamaniem strachu przed rozmową w obcym języku. 

Ucz się angielskiego przez internet lub w mobilnych aplikacjach 

Jeśli nie możemy skorzystać z rozwiązań szkół językowych, to warto uczyć się języka, korzystając z językowych stron oraz aplikacji mobilnych. Na rynku znajdziemy bardzo wiele tego typu rozwiązań. Niektóre z aplikacji dostępne są wersji darmowej oraz premium, inne posiadają okres testowy. Warto sprawdzić, które są dla nas najłatwiejsze w obsłudze i pozwalają poczynić największe postępy w nauce.

Nie zapominaj o gramatyce angielskiej

Podczas nauki języka angielskiego w domu nie możemy zapomnieć o gramatyce, która jest niezbędna w poprawnej komunikacji. Jednocześnie warto pamiętać o tym, że w wielu przypadkach nasz anglojęzyczny rozmówca bez problemu przymknie oko na wpadkę językową. Jeśli chcemy uczyć się gramatyki w domu, to warto skorzystać z dobrego podręcznika, który nie tylko będzie zawierał teorię, ale znajdziemy w nim także praktyczną wiedzę i ćwiczenia. Po jakie podręczniki sięgać? Po te, które polecają inni, między innymi „English Grammar in Use” Raymona Murphy’ego.

Czytaj książki i czasopisma po angielsku

To kolejny bardzo dobry sposób na naukę języka obcego w domu. Czytanie książek, prasy i blogów w języku angielskim daje nam możliwość zapoznania się z nowym słownictwem, umożliwia także uczenie się gramatyki w sposób naturalny. Widzimy podczas czytania, jak wygląda budowa poszczególnych zdań, jak skonstruowane są czasy, a także poznajemy potoczne słownictwo. Aby uzyskać jeszcze lepsze efekty, warto czytać na głos, dzięki czemu lepiej zapamiętujemy tekst, a także trenujemy swój język, który przecież nie jest przyzwyczajony do obcego słownictwa. Takie ćwiczenia pomagają.

Oglądaj filmy i seriale po angielsku

To kolejna przyjemna część nauki angielskiego w domu. Oglądanie ulubionych filmów w oryginale nie tylko sprawi nam przyjemność, ale także pozwoli oswoić się ze słownictwem. Warto włączyć sobie napisy w języku angielskim, bo nie zawsze wszystkie wyrazy będą nam dobrze znane. Oczywiście część zwrotów jesteśmy w stanie „wyłapać” z kontekstu, ale nie wszystkie. Poza tym, podobnie jak w przypadku książek, możemy trafić na stwierdzenia pochodzące z mowy potocznej lub ze slangu. 

Jak przygotować się do nauki języka angielskiego?

Decydując się na naukę w domu, musimy ustalić, w jakich godzinach się uczymy. Warto zamknąć się w osobnym pokoju, by nikt nam nie przeszkadzał podczas ćwiczeń. Jeśli nie korzystamy z aplikacji na telefon lub nie rozmawiamy z lektorem online, to wyłączmy telefon i komputer, bo urządzenia te będą nam bardziej przeszkadzać niż pomagać. Powodzenia. 

Były minister rolnictwa, działacz PSL Marek Sawicki został pozwany przez spółkę Elewarr za słowa o doprowadzeniu do bankructwa. Spółka domaga się formalnych przeprosin na antenie TVP Info, bezpośrednio przed emisją programu „Minęła 8”, a w przypadku zaniechania nadawania tego programu — o godz. 08.10 bez jakichkolwiek komentarzy, uzupełnień, czy odniesień się do treści, bez zastosowania jakichkolwiek zabiegów formalnych i treściowych umniejszających znaczenie, rangę i powagę oświadczenia, względnie zaznaczających dystans do jego treści lub formy oraz zakazanie pozwanemu rozpowszechniania twierdzeń, przypuszczeń, spekulacji, sugestii, podejrzeń, także w formie pytań o tym, że Elewarr sp. z o.o. jest bankrutem.

Przypomnijmy w dniu 7 sierpnia w trakcie programu “minęła 8” Marek Sawicki wypowiedział kilka nieprawd w tym słowa Wy ciągle Elewarr, Elewarr, a wyście go doprowadzili do bankructwa i chcecie na nim zbudować narodowy holding spożywczy

W dniu 21.08.2019 r. pełnomocnik powoda wystosował do pozwanego wezwanie do spełnienia świadczeń żądanych niniejszym pozwem. Wezwanie zostało doręczone w dniu 26.08.2019 r., jednakże pozwany nie zastosował się do jego treści. W tej sytuacji kierownictwo spółki zdecydowało się na pozew sądowy przeciw byłemu ministrowi rolnictwa. 26 września pozew przeciw Markowi Sawickiemu wpłynął do sądu okręgowego w Warszawie (sygn. akt XXV C 2430/19).

W mocnych słowach nt. kłamstw Sawickiego o bankructwie Elewarru w sierpniu wypowiedział się minister Jan Krzysztof Ardanowski, zarząd spółki (https://www.tvp.info/44024357/stanowcza-reakcja-elewarru-po-slowach-marka-sawickiego-podal-nieprawdziwe-informacje), a ostatnio w audycji dla Świata Rolnika TV – prezes Elewarru dr Daniel Alain Korona (//www.youtube.com/watch?v=vAUBBJkywNA

).

Zawiadomienie o przestępstwach, bądź ograniczonej poczytalności

Mając na uwadze orzeczenia podjęte z rozdwojeniem jaźni II Cz 233/17, II Cz 675/17, II S 16/18, II S 14/19, wnoszę o skierowanie sędziów Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze: Beata Kostaś, Beata Glazar, Alicja Izydorczyk, Sylwia Bańka-Mrozewska, Wojciech Damaszko, Piotr Gregier na badania psychiatryczne, ponieważ zachodzą poważne wątpliwości co do ich poczytalności, bądź postawienia im zarzutów o przestępstwo poświadczenia nieprawdy i nadużycia uprawnień oraz poplecznictwa, tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. i art. 231 § 1 k.k. i art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sprawa dotyczy prowadzenia egzekucji czynności zastępowalnej określonej w tytule wykonawczym I C 1062/08 przez dwanaście lat w niedopuszczalnym trybie art. 1050 k.p.c.

Sąd Najwyższy podjął w dniu 28 czerwca 2006 r. jednoznaczną uchwałę III CZP 23/06:

1. Obowiązek usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych, polegający na złożeniu przez dłużnika oświadczenia odpowiedniej treści w formie ogłoszenia, podlega egzekucji na podstawie art. 1049 k.p.c.
2. Sąd jako organ egzekucyjny jest związany wnioskiem wierzyciela co do wskazanego sposobu egzekucji.

Sąd Najwyższy wskazał w punkcie pierwszym uchwały przepis prawa, w jakim bezwzględnie należy prowadzić egzekucję czynności zastępowalnej. Punkt drugi odnosi się wyłącznie do autonomii praw prywatnych w sprawach cywilnych. Oznacza to, że sąd nie może ingerować (pomagać), naprowadzać wierzyciela na właściwą drogę. To ryzyko wierzyciela wskazania właściwego sposób egzekucji i on ponosi skutki tego wyboru. Wnioskowany sposób wierzyciela nie jest alternatywą dla ustanowionego przez Sąd Najwyższy trybu prowadzenia egzekucji. Gdyby był, to punkt pierwszy byłby martwy, ponieważ wierzyciel mógłby wskazać każdy inny tryb, np. sto batów, jako sposób prowadzenia egzekucji. Organ egzekucyjny będąc związanym sposobem prowadzenia egzekucji wskazanym przez wierzyciela, musiałby wymierzyć dłużnikowi sto batów. Doszlibyśmy do absurdu.

Sąd orzeka w oparciu o trzy rzeczy: dowody, przepisy (art. 776 k.p.c., art. 1049 k.p.c. w zw. z SN III CZP 23/06) i sumienie.

Rozumowanie sędziów Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze jest nielogiczne lub wprowadza w błąd. Sędziowie Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze traktują sędziów Sądu Najwyższego jak idiotów, którzy rzekomo podjęli uchwałę wykluczającą się (albo podlega egzekucji na podstawie art. 1049 k.p.c., albo nie podlega na podstawie art. 1049 k.p.c.).

Otóż nie. Sędziowie Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze, w postanowieniach II Cz 233/17, II Cz 675/17, II S 16/18, II S 14/19, napisali w uzasadnieniach „Sąd Najwyższy stwierdził, że w zakresie egzekucji świadczeń niepieniężnych sąd działający jako organ egzekucyjny jest związany wnioskiem wierzyciela w zakresie sposobu egzekucji.” Pominęli słowo „prowadzenia”. Nie przypadkiem.

W związku z powyższym, nie zachodzi tu raczej niepoczytalność sędziów, tylko umyślne przestępstwo, bądź zaniechanie naprawienia szkody.

//www.youtube.com/watch?v=BZQmrUfaZp8

2019-10-07

Grzegorz Niedźwiecki „Nil”, 58-506 Jelenia Góra, ul. Działkowicza 19

Jelenia Góra, dnia 8 października 2019 r.

Grzegorz Niedźwiecki

1. Działkowicza 19

58-506 Jelenia Góra

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze

I inni

Sprzeciw

Postanowienie z dnia 26 września 2019 r., sygn. akt II S 14/19, jest nieważne z mocy ustawy

W skardze na przewlekłość postępowania I Co 441/16 z dnia 9 kwietnia 2019 r., poruszyłem wątek współudziału w obstrukcji sędziów Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze, żądając wyłączenia koteryjnych sędziów od rozpoznania przedmiotowej skargi. Cytuję akapity skargi:

Do skargi na przewlekłość postępowania egzekucyjnego I Co 441/16 z dnia 26 marca 2019 r. załączyłem odpis pozwu cywilnego z dnia 4 lutego 2019 r., który złożyłem za pośrednictwem OPP przeciwko Skarbowi Państwa – Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze, Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze oraz wniosek o wyznaczenie innego sądu równorzędnego spoza apelacji wrocławskiej do rozpoznania skargi, gdyż sądy jeleniogórskie są stroną oskarżoną i wyklucza to obiektywność.

Skargę rozpatrzył jednak Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze (II S 12/19), który ma współudział w obstrukcji i orzekaniu niezgodnie z prawem (II Cz 233/17, II Cz 675/17). Rozpatrzył w osobach: SSO Wojciech Damaszko, SSO Alicja Izydorczyk, SSO Beata Glazar. Z pewnością sędziowie ci nie zostali wyznaczeni w drodze losowania i orzekli z naruszeniem zasady Nemo iudex in causa sua oraz art. 48. Wyłączenie sędziego z mocy ustawy (iudex inhabilis).

Orzekli we własnej sprawie i poświadczyli nieprawdę.

W dniu 8 stycznia 2019 r. złożyłem dwa pozwy cywilne za pośrednictwem OPP przeciwko m.in. Beacie Glazar i Alicji Izydorczyk (w zw. z II Cz 233/17, II Cz 675/17).

W dniu 4 lutego 2019 r. złożyłem pozew cywilny za pośrednictwem OPP przeciwko m.in. Wojciechowi Damaszko, za dyskryminację w kwestii oddalenia wcześniejszej skargi na przewlekłość postępowania egzekucyjnego I Co 441/16, sygn. akt II S 16/18. To są czynności, które sąd zaniechał i podjął wadliwie (patrz ściąga sądów rozstrzygających sprawę i szanujących zagadnienie prawne). Sądów obu instancji.

Sędziowie wskazani mieli obowiązek wyłączyć się z postępowania z urzędu, a nie orzekać będąc w sporze prawnym ze skarżącym. Orzekli złośliwie, z premedytacją i poświadczyli przy tym nieprawdę.

Zgodnie z bezwzględnym zakazem, określonym w art. 48 k.p.c., sędziowie wskazani nie mieli prawa orzekać we własnej sprawie. Niestety, za nic mają zasady działania organów państwa i obowiązek przestrzegania prawa.

• W dniu 20 września 2019 r., (doręczono 26-09-2019 r.) SSO Bożena Roman, SSO Beata Kostaś, SSO Sylwia Bańka-Mrozewska, postanowieniem w sprawie II S 14/19, wniosek o wyłączenie sędziów apelacji wrocławskiej od rozpoznania sprawy toczącej się przed Sądem Okręgowym w Jeleniej Górze pod sygnaturą akt II S 14/19 Orzekli we własnej sprawie, jednym zdaniem, bez podstawy prawnej i bez uzasadnienia.
  • Warto w tym miejscu wskazać, że SSO Beata Kostaś i Wojciech Damaszko oraz Piotr Gregier, oddalili wcześniej bezzasadnie skargę na przewlekłość przedmiotowego postępowania egzekucyjnego postanowieniem II S 16/18 i z tego powodu mają wytoczony proces cywilny, sygn. akt I C 4432/19.
  • SSO Sylwia Bańka-Mrozewska, Beata Glazar i Alicja Izydorczyk, mają proces cywilny z inicjatywy uporczywie nękanego Grzegorza Niedźwieckiego za odrzucenie z rozdwojeniem jaźni postanowieniem sygn. akt II Cz 675/17 zażalenia na grzywnę w przedmiotowej egzekucji, sygn. akt I C 1028/19.
  • SSO Beata Kostaś, Beata Glazar, Alicja Izydorczyk, mają pozew cywilny za wcześniejsze postanowienie II Cz 233/17, odrzucające z rozdwojeniem jaźni zażalenie na prowadzenie egzekucji czynności zastępowalnej w niedopuszczalnym trybie art. 1050 k.p.c., sygn. akt I C 684/19.
  • SSO Wojciech Damaszko, poczuł się urażony wysłanym mailem z dnia 1 grudnia 2017 r. o godz. 20:38 i pozwał Grzegorza Niedźwieckiego z naruszeniem wykładni prawa o znieważenie na służbie, tj. o czyn z art. 226 1 k.k. W tej sprawie toczy się postępowanie w przyjaznym Sądzie Rejonowym w Legnicy, pod sygnaturą II K 38/19. Wojciech Damaszko z mocy prawa jest wyłączony z orzekania we wszelkich sprawach Grzegorza Niedźwieckiego (art. 48 k.p.c., art. 40 k.p.k.), ponieważ kieruje się złośliwością.
• W dniu 26 września 2019 r., SSO Beata Glazar, SSO Wojciech Damaszko, SSO Alicja Izydorczyk, wydali postanowienie w sprawie II S 14/19, oddalające skargę na przewlekłość postępowania egzekucyjnego I Co 441/16, poświadczając nieprawdę, nadużywając uprawnień, w tym iudex inhabilis i niedopełniając obowiązku oraz naruszając zasadę swobodnej oceny dowodów.

O ile można dywagować na temat podjęcia pozwów cywilnych przez sąd i słuszności złożonych zarzutów, o tyle nie ma wątpliwości, że postępowanie zainicjowane przez Sędziego Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze Wojciecha Damaszko przeciwko Grzegorzowi Niedźwieckiemu o znieważenie podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k., nabrało biegu i toczy się przed Sądem Rejonowym w Legnicy pod sygnaturą II K 38/19. Sędziego Wojciecha Damaszko reprezentuje adwokat Piotr Chruściel. Tu nie ma wątpliwości, że sędzia nie miał ani moralnego, ani formalnego prawa osądzać skargę Grzegorza Niedźwieckiego na przewlekłość postępowania I Co 441/16. Tym bardziej, że już raz w podobnym składzie oddalił złośliwie skargę na przewlekłość w postępowaniu II S 16/18. Ktoś, kto ma awersję i czuje się znieważonym, nie będzie bezstronnym i obiektywnym.

Art. 48. Wyłączenie sędziego z mocy ustawy (iudex inhabilis)

Dz.U.2019.0.1460 t.j. – Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego

• 1. Sędzia jest wyłączony z mocy samej ustawy:

1) w sprawach, w których jest stroną lub pozostaje z jedną ze stron w takim stosunku prawnym, że wynik sprawy oddziaływa na jego prawa lub obowiązki;

W załączeniu:

1. Wyrok nakazowy z dnia 12 marca 2019 r. w sprawie II K 38/19,
2. Skarga na przewlekłość postępowania z dnia 9 kwietnia 2019 r.,
3. Zawiadomienie o przestępstwach, bądź ograniczonej poczytalności.

Jelenia Góra, dnia 4 października 2019 r.

Grzegorz Niedźwiecki

1. Działkowicza 19

58-506 Jelenia Góra

Izba Kontroli Nadzwyczajnej przy Sadzie Najwyższym

za pośrednictwem

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze

Wniosek

o stwierdzenie nieważności postanowienia z dnia 26 września 2019 r. w sprawie II S 14/19, w związku z tym, że sędziowie Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze orzekali we własnej sprawie (z pewnością nie w trybie losowania), będąc w konflikcie prawnym ze skarżącym i orzekając wcześniej wadliwie w przedmiotowej kwestii. Była to oczywista złośliwość i naruszenie praworządności. Poświadczyli przy tym nieprawdę (vide SN III CZP 23/06) i przerzucając bierność organu procesowego na dłużnika dwanaście lat uporczywie nękanego.

Postanowienie z dnia 26 września 2019 r., sygn. akt II S 14/19, jest bezwzględnie nieważne z mocy prawa – Sędzia jest wyłączony z mocy samej ustawy w sprawach, w których jest stroną lub pozostaje z jedną ze stron w takim stosunku prawnym, że wynik sprawy oddziaływa na jego prawa lub obowiązki.

W związku z prowadzeniem postępowania egzekucyjnego czynności zastępowalnej, określonej w tytule wykonawczym I C 1062/08 (I Co 3259/08, I Co 441/16) w trybie art. 1050 k.p.c., mając na uwadze art. 42 ust. 2 Konstytucji oraz art. 32 Konstytucji, żądam od SSR w Jeleniej Górze Pawła Woźniaka i SSO w Jeleniej Górze Wojciecha Damaszko, udzielenia odpowiedzi:

• Czym się różnię od dłużników małopolskich z postępowań SO Tarnów I Cz 44/06, SR Bochnia I Co 508/06 oraz warmińsko-mazurskich z postępowań I Co 2801/12, SO Elbląg I Cz 94/13, gdzie tożsame zagadnienie prawne prowadzono i rozstrzygnięto w trybie art. 1049 k.p.c.?

Sąd Najwyższy w dniu 28 czerwca 2006 r. podjął uchwałę III CZP 23/06:

1. Obowiązek usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych, polegający na złożeniu przez dłużnika oświadczenia odpowiedniej treści w formie ogłoszenia, podlega egzekucji na podstawie art. 1049 k.p.c.
2. Sąd jako organ egzekucyjny jest związany wnioskiem wierzyciela co do wskazanego sposobu egzekucji.

Wyjaśnienie

Sąd Najwyższy jednoznacznie stwierdził, że przedstawione zagadnienie podlega egzekucji na podstawie art. 1049 k.p.c. i nie dał tu alternatywy.

Pkt. 2 uchwały, odnosi się do zasady dyspozycyjności, stanowiącej atrybut autonomii praw prywatnych. W postępowaniu cywilnym i prywatnoskargowym, sąd musi być bezstronnym arbitrem (zasada kontradyktoryjności), nie może pomagać wierzycielowi.

W postępowaniu karnym, sąd może zmienić kwalifikację prawną czynu. Zgodnie z treścią przepisu art. 399 Kodeksu postępowania karnego, jeżeli w toku rozprawy okaże się, że nie wychodząc poza granice oskarżenia (poza granice zachowania objętego aktem oskarżenia) można czyn zakwalifikować według innego przepisu prawnego, sąd powinien o tym uprzedzić obecne na rozprawie strony, a na wniosek oskarżonego przerwać rozprawę w celu umożliwienia mu przygotowania się do obrony.

https://wroblewski-adwokat.pl/sad-musi-uprzedzic-o-zmianie-kwalifikacji-prawnej/

Związanie sądu jako organu egzekucyjnego wnioskiem wierzyciela co do wskazanego sposobu egzekucji, nie oznacza, że sąd nie może oddalić wniosku wierzyciela. Wszystko zależy od tego, czy wierzyciel wskaże właściwy sposób egzekucji. Sąd Najwyższy nie musiał rozwijać szeroko pkt. 2 uchwały (co by było, gdyby), ponieważ wierzyciel w przestawionym przez Sąd Okręgowy w Tarnowie zagadnieniu wskazał właściwy sposób egzekucji, czyli art. 1049 k.p.c. (patrz pkt. 1 uchwały – przyp. wł.).

Nie mniej jednak, Sąd Najwyższy sprecyzował wystarczająco i jednoznacznie zasady dyspozycyjności:

W końcu nie można zapominać, że art. 1050 k.p.c., dopuszczający stosowanie przymusu osobistego (bezpośredniego), jest we współczesnym systemie prawa egzekucyjnego reliktem. W związku z tym w każdej sytuacji, w której jest to możliwe, a szczególnie wtedy, gdy żąda tego wierzyciel, należy z tego sposobu egzekucji rezygnować.

Ze względu jednak na okoliczności, w których doszło do przedstawienia zagadnienia prawnego, rozważyć należy, czy związanie, o którym mowa, nie doznaje ograniczeń w wypadku egzekucji świadczeń niepieniężnych. Wątpliwości powstają dlatego, że w tym wypadku wierzyciel nie ma możliwości wyboru sposobu egzekucji, w odniesieniu bowiem do konkretnego świadczenia w zasadzie zawsze właściwy jest tylko jeden sposób egzekucji i on powinien zostać wskazany we wniosku (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1988 r., III CRN 429/88, OSNCP 1991, nr 1, poz. 11). 

Odnosząc się do tych wątpliwości należy przede wszystkim stwierdzić, że żaden przepis kodeksu postępowania cywilnego nie pozwala na różnicowanie egzekucji świadczeń pieniężnych i niepieniężnych w zakresie związania sądu (organu egzekucyjnego) wskazanym sposobem egzekucji. W szczególności mają tu zastosowanie przepisy art. 797 oraz 321 w związku z art. 13 § 2 k.p.c.; w każdym wypadku o sposobie prowadzenia egzekucji decyduje wierzyciel i on ponosi skutki tego wyboru. 

W konsekwencji należy uznać, że granice działania organu egzekucyjnego wyznaczane są treścią tytułu wykonawczego (art. 776 k.p.c. – przyp. wł.) oraz wybranym przez wierzyciela sposobem egzekucji. W ten sposób materializuje się roszczenie egzekucyjne, wiążące sąd, podobnie jak roszczenie procesowe, którego jest refleksem. 

Mając na uwadze orzeczenia podjęte z rozdwojeniem jaźni II Cz 233/17, II Cz 675/17, II S 16/18, II S 14/19, wnoszę o skierowanie sędziów Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze: Beata Kostaś, Beata Glazar, Alicja Izydorczyk, Sylwia Bańka-Mrozewska, Wojciech Damaszko, Piotr Gregier na badania psychiatryczne, ponieważ zachodzą poważne wątpliwości co do ich poczytalności.

W załączeniu:

1. Postanowienie Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 26 września 2019 r., sygn. akt II S 14/19, oddalające skargę na przewlekłość postępowania egzekucyjnego I Co 441/16,
2. Postanowienie Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze w sprawie II Cz 233/17,
3. Postanowienie Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze II Cz 675/17,
4. Postanowienie Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze II S 16/18,
5. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2018 r., sygn. akt V KO 85/18, uwzględniająca wniosek Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze i sprawę karną SSO Wojciecha Damaszko przeciwko Grzegorzowi Niedźwieckiemu przekazać do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Legnicy (toczy się pod sygn. akt II K 38/19).

Jelenia Góra, dnia 2 października 2019 r.

Grzegorz Niedźwiecki „Nil”

1. Działkowicza 19

58-506 Jelenia Góra

Izba Kontroli Nadzwyczajnej przy Sądzie Najwyższym

Zawiadomienie o przestępstwach

Postanowienie sędziów Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 26 września 2019 r., sygn. akt II S 14/19, oddalające skargę na przewlekłość postępowania I Co 441/16, jest nieważne z mocy prawa (art. 48 § 1 pkt 1 k.p.c.).

Wydane zostało w wyniku przestępstwa poświadczenia nieprawdy i nadużycia uprawnień, w tym iudex inhabilis oraz niedopełnienia obowiązków, a także naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów.

Przeciwko sędziom orzekającym: Beacie Glazar, Wojciechowi Damaszko, Alicji Izydorczyk, toczą się postępowania cywilne z inicjatywy skarżącego, a Wojciech Damaszko wszedł w konflikt prawny z Grzegorzem Niedźwieckim o rzekome znieważenie go na służbie, które toczy się przed Sądem Rejonowym w Legnicy pod sygnaturą II K 38/19.

Sędziowie ci orzekali już w kwestii przewlekłości przedmiotowego postępowania egzekucyjnego (II S 16/18) oraz orzekania z rozdwojeniem jaźni skarg na wadliwie prowadzoną egzekucję czynności zastępowalnej I C 1062/08 i nakładanie grzywien (II Cz 233/17, II Cz 675/17). Nie można tu mówić o obiektywności i bezstronności, zwłaszcza, że poszli falstartem, nie czekając na rozstrzygnięcie wniosku o wyłączenie koteryjnych sędziów przez organ właściwy. Wątpię, czy zostali wybrani do sprawy w drodze losowania.

Poświadczeniem nieprawdy, bądź brakiem poczytalności, jest przyznanie, że Sąd Najwyższy uchwałą III CZP 23/06 uznał bezwzględnie, że:

1. Obowiązek usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych, polegający na złożeniu przez dłużnika oświadczenia odpowiedniej treści w formie ogłoszenia, podlega egzekucji na podstawie 1049 k.p.c.

a jednocześnie podważając ją dyspozycją wierzyciela i orzekając w trybie art. 1050 k.p.c.

To, że sąd związany jest autonomią praw prywatnych, nie oznacza, że należy bezwzględnie wniosek wierzyciela uwzględnić (vide SR Ostróda I Co 2801/12, SO Elbląg I Cz 94/13). Poprawny – zasługuje na uwzględnienie, wadliwy – należy oddalić. Wierzyciel nie jest orzecznikiem Sądu Najwyższego i ma prawo się mylić, popełniać błędy procesowe. Nieumiejętność czytania uchwały Sądu Najwyższego, świadczy o braku kompetencji sędziego sądów powszechnych.

Na koniec warto dodać, że Wojciech Damaszko, bo on jest reżyserem tej parodii prawa, omieszkał pominąć fakty, że SSR Paweł Woźniak zapowietrzył się z przekazaniem ponownego wniosku wierzyciela z dnia 10 lipca 2018 r. dłużnikowi w rozsądnym terminie. Przekazał go „dłużnikowi” dnia 9 kwietnia 2019 r., czyli po upływie dziewięciu miesięcy. Czy to nie jest przewlekłość postępowania z wyłącznej winy sędziego Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze? Postępowanie trwa, z naruszeniem prawa procesowego i etapów stosowania prawa 1394 dni co stanowi 3 lata, 9 miesięcy i 25 dni.

Pan Wojciech Damaszko i spółka, zapomina również o zasadach działania organów państwa, obowiązku przestrzegania prawa oraz równości obywatela wobec prawa i zakazie dyskryminacji. O zakazie stosowania tortur. O godności człowieka.

Zapomina, ponieważ nie wypełnia roli sędziego.

Grzegorz Niedźwiecki

Historia choroby

• W dniu 26 listopada 2015 r. (8 grudnia 2015 r. – data złożenia), wierzyciel Firmy Motoryzacyjnej „Ligęza” Sp. z o.o. w Jeleniej Górze złożył do Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze, wniosek o ponowne wezwanie dłużnika do wykonania czynności (w brzmieniu art. 1049 k.p.c.). Sąd wykroczył poza zasady dyspozycyjności i dwukrotnie zmieniał sygnaturę z I Co 3259, I Co 3752/15, na I Co 441/16.
• W dniu 9 listopada 2016 r., sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze Paweł Woźniak, wydał postanowienie wzywające dłużnika Grzegorza Niedźwieckiego do wykonania czynności określonej w pkt I wyroku zaocznego Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 3 września 2008 r. w sprawie I C 1062/08 w terminie 14 dni, pod rygorem nałożenia kary grzywny. W postanowieniu posłużył się niewłaściwą kwalifikację prawną egzekucji czynności zastępowalnej.
• W dniu 5 czerwca 2017 r., SSR Paweł Woźniak, postanowił nałożyć na dłużnika Grzegorza Niedźwieckiego grzywnę w kwocie 2.000 zł i orzec na wypadek niezapłacenia – zamianę grzywny na areszt, licząc jeden dzień aresztu za równoważny 500,00 zł grzywny. Słowa nie dotrzymał.

/Sprawa zawisła/

• W dniu 27 grudnia 2018 r., dłużnik Grzegorz Niedźwiecki złożył do Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze, wniosek o wyjaśnienie okoliczności egzekucji I C 1062/08 (I Co 3259/08, I Co 441/16,) rozbieżności dyspozycji, a prowadzonych w jednym trybie. Bez echa.

• W dniu 9 kwietna 2019 r. sekretarz sądowy doręczył dłużnikowi Grzegorzowi Niedźwieckiemu wniosek wierzyciela z dnia… 10 lipca 2019 r., zobowiązując do złożenia pisma procesowego.
• W dniu 15 kwietnia 2019 r., dłużnik Grzegorz Niedźwiecki złożył wniosek o oddalenie wniosku wierzyciela, załączając ściągę, w postaci wzorcowego postanowienia Sądu Rejonowego w Ostródzie z dnia 14 stycznia 2013 roku w sprawie I Co 2801/12. Sąd ten powołał się na uchwałę SN III CZP 23/06, mimo, iż nie był inicjatorem rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego w trybie 390 k.p.c.
• W dniu 15 stycznia 2019 r. Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze I Wydział Cywilny (Paweł Woźniak), wydał postanowienie, sygn. akt I Co 441/16, umarzające postępowanie w sprawie. Naruszył prawo procesowe, nie było przesłanek do umorzenia.
• W dniu 11 marca 2019 r. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze II Wydział Cywilny Odwoławczy (Beata Kostaś, Sylwia Bańka-Mrozewska, Piotr Gregier), postanowieniem II Cz 204/19, uchylił zaskarżone postanowienie SSR Pawła Woźniaka umarzające postępowanie w sprawie I Co 441/16 – prowadzone sprzecznie z faktami i przepisami prawa procesowego.
• W dniu 7 lipca 2019 r., dłużnik Grzegorz Niedźwiecki złożył do Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze, żądanie oddalenia wniosku wierzyciela o przeprowadzenie egzekucji czynności zastępowalnej w trybie art. 1050 k.p.c.
• W dniu 21 sierpnia 2019 r., dłużnik Grzegorz Niedźwiecki złożył do Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze, zażalenie na wadliwe wykonanie i zaniechanie czynności w postępowaniu I Co 441/16.
• W dniu 10 września 2019 r., dłużnik Grzegorz Niedźwiecki złożył do Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze, przesądowe wezwanie do ugody, o wyznaczenia mediatora w celu zakończenia obstrukcji i uporczywego nękania w postępowaniu I Co 441/16.
• W dniu 16 września 2019 r., dłużnik Grzegorz Niedźwiecki złożył do Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze, wniosek o przekazanie sprawy I Co 441/16 w trybie art. 18 k.p.c. do rozpatrzenia zagadnienia prawnego egzekucji czynności zastępowalnej I C 1062/08 sądowi okręgowemu spoza apelacji wrocławskiej (SO Tarnów, SO Elbląg), ponieważ SSR Paweł Woźniak jest indolentny, pogubił się poważnie.
• W dniu 11 września 2019 r., dłużnik Grzegorz Niedźwiecki złożył do Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze, wniosek o wyłączenie wszystkich sędziów apelacji wrocławskiej od rozpoznania skargi na przewlekłość postępowania I Co 441/16 postępowaniem II S 14/19. Wskazując, że Sąd Apelacyjny we Wrocławiu ma współudział w tej bezprecedensowej obstrukcji, poplecznictwie. Poświadcza nieprawdę, wskazano bowiem konkretne dowody nadużyć (II Cz 233/17, II Cz 675/17, II S 11/16, II S 14/16, II S 22/16, II S 8/17, II S 11/17, II S 16/17, II S 22/17, II S 35/17, II S 41/17, II S 5/18, II S 6/18, II S 12/18, II S 14/18, II S 16/18, II S 21/18, II S 22/18, II S 33/18, II S 4/19, II S 8/19, II S 12/19, II S 14/19) oraz sygnatury akt uruchomionych pozwów cywilnych i sędziowie nie mogą być sędzią we własnej sprawie. Z oczywistych względów, sprawy nie może oceniać sąd dolnośląski, a już na pewno jeleniogórski.
• W dniu 20 września 2019 r., (doręczono 26-09-2019 r.) SSO Bożena Roman, SSO Beata Kostaś, SSO Sylwia Bańka-Mrozewska, postanowieniem w sprawie II S 14/19, wniosek o wyłączenie sędziów apelacji wrocławskiej od rozpoznania sprawy toczącej się przed Sądem Okręgowym w Jeleniej Górze pod sygnaturą akt II S 14/19 Orzekli we własnej sprawie, jednym zdaniem, bez podstawy prawnej i bez uzasadnienia.
  • Warto w tym miejscu wskazać, że SSO Beata Kostaś i Wojciech Damaszko oraz Piotr Gregier, oddalili wcześniej bezzasadnie skargę na przewlekłość przedmiotowego postępowania egzekucyjnego postanowieniem II S 16/18 i z tego powodu mają wytoczony proces cywilny, sygn. akt I C 4432/19.
  • SSO Sylwia Bańka-Mrozewska, Beata Glazar i Alicja Izydorczyk, mają proces cywilny z inicjatywy uporczywie nękanego Grzegorza Niedźwieckiego za odrzucenie z rozdwojeniem jaźni postanowieniem sygn. akt II Cz 675/17 zażalenia na grzywnę w przedmiotowej egzekucji, sygn. akt I C 1028/19.
  • SSO Beata Kostaś, Beata Glazar, Alicja Izydorczyk, mają pozew cywilny za wcześniejsze postanowienie II Cz 233/17, odrzucające z rozdwojeniem jaźni zażalenie na prowadzenie egzekucji czynności zastępowalnej w niedopuszczalnym trybie art. 1050 k.p.c., sygn. akt I C 684/19.
  • SSO Wojciech Damaszko, poczuł się urażony wysłanym mailem z dnia 1 grudnia 2017 r. o godz. 20:38 i pozwał Grzegorza Niedźwieckiego z naruszeniem wykładni prawa o znieważenie na służbie, tj. o czyn z art. 226 1 k.k. W tej sprawie toczy się postępowanie w przyjaznym Sądzie Rejonowym w Legnicy, pod sygnaturą II K 38/19. Wojciech Damaszko z mocy prawa jest wyłączony z orzekania we wszelkich sprawach Grzegorza Niedźwieckiego (art. 48 k.p.c., art. 40 k.p.k.), ponieważ kieruje się złośliwością.
• W dniu 26 września 2019 r., SSO Beata Glazar, SSO Wojciech Damaszko, SSO Alicja Izydorczyk, wydali postanowienie w sprawie II S 14/19, oddalające skargę na przewlekłość postępowania egzekucyjnego I Co 441/16, poświadczając nieprawdę, nadużywając uprawnień, w tym iudex inhabilis i niedopełniając obowiązku oraz naruszając zasadę swobodnej oceny dowodów.
• W dniu 30 września 2019 r., dłużnik Grzegorz Niedźwiecki złożył do Prokuratury Krajowej i Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze zawiadomienie z informacją o podstawach nieważności postanowienia z dnia 20 września 2019 r. w sprawie II S 14/19, odrzucającego wniosek skarżącego o wyłączenie sędziów apelacji wrocławskiej od rozpoznania skargi na przewlekłość postępowania I Co 441/16. Istotą jest naruszenie zasady iudex inhabilis ( 48 § 1 pkt 1 k.p.c.) oraz brak odniesień się do zarzutów skarżącego i merytoryki.

Proszę zwrócić uwagę na daty orzeczeń, sygnatury i powtarzające się nazwiska. Sędziów w Sądzie Okręgowym w Jeleniej Górze mamy 31. Proszę zwrócić uwagę na orzekanie we własnej sprawie. Proszę zwrócić uwagę, że Sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze Paweł Woźniak nie był zblokowany wnioskami o wyłączenie sędziów do prowadzenia komunikacji, zgodnie z prawem procesowym. Dlaczego nie odpowiadał na wnioski o wyjaśnienie, o oddalenie wniosku wierzyciela, zażalenie na zaniechanie, wezwanie do ugody, wniosek o przekazanie sprawy sądowi okręgowemu w trybie art. 18 k.p.c., aby rozstrzygnąć zagadnienie. Przecież mógł odpowiedzieć, że akta są w Sądzie Okręgowym i odpowie, jak tylko wrócą. Nie odpowiedział, był bierny, dopuścił się przewlekłości wyłącznie z własnej winy, kryjąc poprzedników. Proszę zwrócić uwagę na treść postanowienia z dnia 20 września 2019 r. w sprawie własnej II S 14/19, które jasno mówi, że intencją było zbudowanie przedpola kolegom do oddalenia skargi na przewlekłość postępowania egzekucyjnego I Co 441/16, w tożsamym postępowaniu. Tego nie czynili sędziowie. Tego dokonali złoczyńcy.

To są orzeczenia sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

2019-10-02

Grzegorz Niedźwiecki „Nil”, 58-506 Jelenia Góra, ul. Działkowicza 19

W latach 1987-1993 na łóżkach polowych i “szczękach” oraz zaopatrujących je małych warsztatach i fabryczkach odbudował się w Polsce rynek. Po obaleniu Rządu Olszewskiego wpuszczono do Polski szerokim strumieniem obcy kapitał dając mu ulgi i przyduszając równocześnie polskich przedsiębiorców. Mimo to przyrost PKB wynosił wówczas ponad 7 %.

Wtedy ponownie “przyszedł” Balcerowicz i zaczął intensywnie studzić “przegrzaną” gospodarkę zyskując sobie zasłużony przydomek “Głównego Hamulcowego” polskiej gospodarki. Później Buzek zamknął wschodnią granicę i z dnia na dzień ustała intensywna drobna wymiana handlowa z Rosją, Białorusią, Ukrainą, Rumunią, etc. Z dnia na dzień przy granicy wschodniej, a nawet w samym Krakowie, w którym mieszkam, poupadało bardzo dużo małych warsztatów szyjących odzież, wytwarzających anteny TV, drobną elektronikę itp. “eksportowaną” głównie na bliższy Wschód, ale także do Kazachstanu i dalej (sic!).

Co w takim razie robią “polskie” władze? Podobnie jak za komuny ogłaszają kolejny raz “zielone światło i ulgi dla rzemiosła”, żeby w efekcie tych “ulg” polikwidowały się mikro i małe polskie przedsiębiorstwa i zwolniły trochę siły roboczej tak potrzebnej na polskim korporacyjnym i europejskim rynku.

Nihil novi sub sole!

Pobierz Patriotę!

Nie należy łączyć, a tym bardziej mylić ze sobą pojęć takich jak ustrój polityczny, ustrój gospodarczy, wolność, niepodległość, cywilizacja, itd..

Jak dotąd najsprawniejszym systemem gospodarczym (i z tego punktu widzenia najlepszym) okazał się kapitalizm, którego początki sięgają XIII–XIV w. (Florencja, Flandria), choć trwałe podstawy uzyskał on dopiero w XVI w. wraz z rozwojem przemysłu tekstylnego w Anglii. Jakie systemy polityczne panowały wtedy w Europie i reszcie świata? Jak najbardziej monarchistyczne zapewniające jednak sporą wolność gospodarczą i, od niewielkiej po żadną, wolność polityczną.

Jeśli zaś chodzi o wolność i niepodległość, to chińska ludność jak najbardziej podległego monarchii brytyjskiej Hong-Kongu cieszyła się większą wolnością gospodarczą i polityczną niż Chińczycy w niepodległym państwie chińskim za Mao-Tse-Tunga.

Jeśli zaś chodzi o cywilizację, to najskuteczniejsze jak dotąd okazało się połączenie cywilizacji łacińskiej z kapitalizmem doprowadzając do tego, że kraje z tego kręgu zawładnęły w pewnym momencie całym światem.

Najgorszym jak dotąd systemem okazał się system socjalistyczny łączący w jedno system gospodarczy i religijny, czyli wiarę w stuprocentową monopolizację gospodarki z wiarą w nieomylność dowodzących tą gospodarką monopartyjnych półbogów, jako receptę na zaspokojenie wszelkich ludzkich potrzeb i szczęśliwość (nirwanę) LUDU.

Niestety po zbankrutowaniu systemu socjalistycznego, jego trujący umysły jad rozszedł się po świecie i zgodnie z doktryną Gramsciego „Marszu przez instytucje” zatruł umysły pracowników systemów edukacyjnych i medialnych.

Na skutek serwowania propagandowych socjalistycznych haseł przez merdia (od francuskiego merde lub polskiego merdać) ludziom nie potrafiącym myśleć samodzielnie (przeważająca większość ludzi na świecie) otrzymujemy w efekcie zamiast wymiany poglądów w dyskusji posługiwanie się „myślowymi zbitkami”, podobnie jak w dysputach religijnych ze Świadkami Jehowy:

demokracja – najlepszy ustrój na świecie

demokracja – eliminacja konfliktów (wojen)

sprawiedliwość – społeczna ( „NADZWYCZAJNA”, czyli jaka?)

gospodarka – społeczna (czyli jaka – niekapitalistyczna?)

i inne tego typu brednie, które LUD łyka jak gęsi kluski, a potem bezmyślnie powtarza jak drób w „Folwarku zwierzęcym” Orwella: „Cztery nogi dobrze, dwie nogi źle!”.

Tradycyjne, bankowe kredyty obarczone są bardzo długim czasem spłaty oraz ogromem formalności, które mogą przerażać i spędzać sen z powiek. Dodatkowo warunków do spełnienia jest tak wiele, że większość młodych ludzi niestety bardzo często skreślona jest już na starcie. Na szczęście istnieje alternatywa w postaci firm pozabankowych, które do zaoferowania mają coś szczególnego.

Pożyczka dla młodych prowadzących własną działalność nie jest już problemem

W ostatnim czasie firmy pozabankowe wyrastają na polskim rynku jak grzyby po deszczu. Oferty są naprawdę różnorodne i dostosowane do szerokiego grona potencjalnych klientów, jednak są wśród nich też pozycje unikatowe. Większość młodych przedsiębiorców może zapomnieć o pożyczkach i kredytach, jeśli ich firma dopiero stawia pierwsze kroki w branży, nabierając doświadczenia.

Są jednak miejsca, które wychodzą naprzeciw młodym przedsiębiorcom, przygotowując dla nich szczególne oferty. Afort Finance opinie – sprawdź, czy znajdziesz tam opcje i możliwości, których potrzebujesz. Ta firma pożyczkowa skupia się właśnie na firmach, przedsiębiorstwach i spółkach, jednak w odróżnieniu od konkurencji, przygotowuje chwilówki od 18 lat. To może być niepowtarzalna szansa dla najmłodszych biznesmenów, którzy mają swój własny pomysł na życie oraz realizację marzeń.

Sześć różnych taryf oferowanych przez specjalistów finansowych to szeroka oferta, która dokładnie przeanalizowana została przez Money24.pl. Niezależnie od tego, czy jesteś nowym, czy też stałym klientem, wybierać możesz dokładnie z tej samej palety możliwości. Pożyczki od 18 lat dla przedsiębiorców to inwestycja, dlatego warto dokładnie przemyśleć swoje oczekiwania i możliwości oraz zapoznać się z opiniami ekspertów, by nie podejmować żadnej decyzji zbyt pochopnie.

Szukasz chwilówki od 18 lat? Wybieraj mądrze to, co najlepsze

Money24.pl to jednak o wiele więcej, niż tylko analiza konkretnych ofert proponowanych przez dziesiątki firm finansowych obecnych na polskim rynku. Znajdziesz tam również najbardziej przydatne informacje praktyczne, które pomogą Ci na podreperowanie domowego budżetu w kilka chwil. Nie musisz mieć przedsiębiorstwa, by pożyczka dla młodych była do Twojej dyspozycji.

Wiele osób nie ufa chwilówkom, obawiając się tzw. drobnych druczków oraz wysokich odsetek. Wszystkich tych zagrożeń jednak uniknąć można w bardzo prosty sposób – wystarczy dokładnie przeanalizować oferty wielu firm i wybrać tę, która spełnia wszystkie Twoje wymagania. Przeglądanie stron, samodzielne tworzenie zestawień oraz rozmowy z konsultantami jednak są czasochłonne i męczące, warto więc zostawić to profesjonalistom.

Wejdź na stronę https://money24.pl/pozyczki-od-18-lat/ i zapoznaj się z przejrzystym, łatwym i klarownym zestawieniem najlepszych ofert firm pozabankowych. Wszystkie pożyczki od 18 lat znajdziesz w jednym miejscu. Przekonaj się, gdzie dostaniesz od ręki kwotę, która jest Ci potrzebna, a okres spłaty oraz RRSO będą spełniały Twoje oczekiwania. Zastanów się i dokonaj właściwego wyboru, a pieniądze błyskawicznie pojawią się na Twoim koncie.

Jeden z konstytucyjnych przymiotników, określających wybory w Polsce, wskazuje, iż powinny one być proporcjonalne. Tymczasem by wprowadzić do Sejmu posła jeden z  komitetów wyborczych  musiał zdobyć ponad trzy razy więcej głosów niż inny, ubiegający się o taki mandat parlamentarny!

Na wszystkich kandydatów do Sejmu Prawa i Sprawiedliwości głosowało ponad 900 tysięcy wyborców mniej niż na wszystkich kandydatów KO, SLD i PSL w sumie. Tymczasem w Sejmie znajdzie się aż 235 posłów PiS i tylko 213 posłów KO, SLD i PSL.

Na wszystkich kandydatów PiS do Sejmu głosowało aż ponad 2 miliony wyborców mniej niż na wszystkie pozostałe komitety, które będą mieć swoją reprezentację w Sejmie w liczbie 224 posłów. Tak więc ugrupowania, na które głosowało aż ponad 2 miliony więcej Polaków będą miały w Sejmie o 11 posłów mniej niż o wiele od nich słabsze PiS.

Dlaczego te dwa miliony Polaków nie będą miały swej reprezentacji w Sejmie mimo, że ludzie ci brali udział w wyborach i głosowali na komitety, które przekroczyły wymagany ustawą próg 5 procent?

Zawdzięczamy to niejakiemu  Victorowi D’Hondtowi, belgijskiemu prawnikowi, który w roku 1878 (!) opracował wyjątkowo skomplikowaną procedurę podziału mandatów parlamentarnych po wyborach. Obowiązująca w Polsce metoda D’Hondta jest sprzeczna z artykułem 96.2 Konstytucji RP, który mówi: „Wybory do Sejmu są powszechne, równe, bezpośrednie i proporcjonalne oraz odbywają się w głosowaniu tajnym”.

Na jeden mandat poselski, zdobyty przez PiS, przypadało nieco ponad 34 tysiące głosujących, w przypadku KO musiało to być już prawie 38 tysięcy, SLD – ok. 47 tysięcy, PSL- prawie 53 tysiące, zaś Konfederacja potrzebowała aż ponad 114 tysiące głosów, by wprowadzić do Sejmu jednego posła, czyli ponad trzy razy więcej niż PiS. Gdzie tu zatem jest wymagana przez Konstytucję RP proporcjonalność?

Zarówno te irracjonalne dysproporcje jak i opisany wyżej fakt pozbawienia ponad 2 milionów głosujących na parlamentarne ugrupowania Polaków reprezentacji w Sejmie daje podstawy do twierdzenia, iż obowiązująca obecnie w Polsce ordynacja wyborcza (z XIX–wieczną (!) metodą podziału mandatów parlamentarnych) jest sprzeczna z Konstytucją RP, zdrowym rozsądkiem i wszelkimi zasadami sprawiedliwości i zasługuje na jak najszybszą zmianę.

Wywiad telewizyjny z dr. Markiem Ciesielczykiem , tutaj:

https://www.tarnowska.tv/wiadomosci/4375,to-jest-agonia-tej-partii-stwierdzil-radny-ciesielczyk-na-pytanie-o-zawieszeniu-dzialalnosci-politycznej-przez-prezydenta-tarnowa

Po zdradzie Pawła Kukiza, jego 5-procentowy elektorat – chyba w większości – zagłosował na również antysystemową Konfederację, dzięki czemu przekroczyła ona 5-procentowy próg. Jednak wprowadzenie zaledwie 11 posłów do Sejmu może zaskakiwać, jako że matematyka i wcześniejsza teza wskazywałyby na to, iż Konfederacja powinna uzyskać przynajmniej 8% głosów. Dlaczego tak się nie stało?

Oczywistą odpowiedzią na to pytanie jest totalny bojkot medialny ugrupowania Korwina-Mikke oraz jego – jak zwykle tuż przed wyborami – szokujące (nawet sympatyków) wypowiedzi.

Relatywnie słaby wynik Konfederacji ma też  jednak inne przyczyny. Gdybyśmy przeanalizowali wyniki tego ugrupowania w tych okręgach, gdzie zdobyło ono jeden mandat poselski, zauważylibyśmy ciekawą prawidłowość. Konfederacja zdobyła mandat poselski  tylko w tych okręgach, gdzie były spełnione dwa warunki jednocześnie:

– po pierwsze – na wynik pracowała cała lista, która uzyskiwała rezultat co najmniej o ok. pół procenta wyższy od średniego krajowego, to jest  między 7,30% (w okręgu nr 26 – Słupsk) i 8,25% (w okręgu nr 23 – Rzeszów),

– po drugie – sam lider listy był na tyle silny, by osiągnąć wynik między 3,3% (np. Dziambor) i 5,6% (np. Berkowicz).

Jeśli zatem lista była skonstruowana tak, iż wypadała w miarę  dobrze na tle innych oraz sam lider przyciągał do niej dodatkowo wyborców, Konfederacja mogła liczyć na jeden mandat w danym okręgu. Oczywiście były  wyjątki (tylko dwa), które potwierdzają wyżej opisaną regułę. W okręgu nr 29, Katowice, zarówno lista uzyskała przyzwoity wynik 7,67%, jak i lider – 4,07%, a mimo to Konfederacja nie wprowadziła z tego okręgu do Sejmu posła. Podobnie było  w okręgu nr 27, Bielsko Biała – lista – 7,42%, lider – 3,83%.

Zdarzyło się też i tak, że sam dobry wynik listy ratował sytuację, gdy lider wypadł nieco gorzej, np. w okręgu nr 25, Gdańsk, jedynka – Urbaniak uzyskał tylko 2,82% głosów, ale mandat zapewnił Konfederacji dobry wynik całej listy – 7,21%.

Jaki z tego wniosek? W wielu okręgach listy (podobnie zresztą jak w poprzednich, europejskich wyborach) konstruowane były na kolanie lub Konfederacja nie była po prostu w stanie w danym okręgu znaleźć odpowiedniej jedynki, lokomotywy, która by ją „pociągnęła”.

Klasycznym przypadkiem zmarnowania okazji do zdobycia dodatkowego mandatu jest okręg nr 15 – Tarnów, w konserwatywnej przecież Małopolsce. W sąsiednich okręgach wyborczych (krakowskim i rzeszowskim) Konfederacja zdobyła ok. 8% głosów, zaś w leżącym między nimi tarnowskim – tylko ok. 7%. Lider listy w rzeszowskim okręgu – 5,3%, w krakowskim – 5,6%, zaś w tarnowskim tylko 3,1%

To, że konserwatywny przecież Tarnów wypadnie słabo na tle (także konserwatywnych) okręgów sąsiednich można było z łatwością przewidzieć, jako że sam lider listy tarnowskiej – niejaki Czesław Kwaśniak jest człowiekiem dość znanym w swoim środowisku jako osoba dwukrotnie skazana w przeszłości z kodeksu karnego, a udział Kwaśniakowi (nazywanemu czasem „Dyzma z Borzęcina”) w wyborach umożliwiło teraz zatarcie skazania – patrz artykuł na ten temat:

https://3obieg.pl/czeslaw-kwasniak-nowa-chrzescijanska-sic-twarz-konfederacji/

Nawet rodzony brat Kwaśniaka, wójt małopolskiej gminy Borzęcin, w czasie kampanii wyborczej w telewizji popierał innego kandydata do Sejmu w tym samym okręgu wyborczym – Stanisława Bukowca z PiS-u!

Po raz kolejny okazuje się zatem, iż błędne jest myślenie, że do dobrego wyniku wyborczego wystarczy jakiś w miarę popularny szyld czy znany w całej Polsce lider partyjny i że wówczas można na listach wyborczych umieścić na przykład owcę i nawet ona wejdzie do Sejmu, gdyż ludzie i tak zagłosują na  szyld, nie biorąc pod uwagę tego, kto jest na liście wyborczej.

Marek Ciesielczyk

tel. 601 255 849

dr.ciesielczyk@gmail.com  

Patrz także wywiad telewizyjny z autorem „W Polsce mamy najgłupszą na świecie ordynację wyborczą, a nasz kraj nie jest demokracją” :

https://www.tarnowska.tv/wiadomosci/4375,to-jest-agonia-tej-partii-stwierdzil-radny-ciesielczyk-na-pytanie-o-zawieszeniu-dzialalnosci-politycznej-przez-prezydenta-tarnowa

Jak wynika z najnowszego raportu serwisu Morizon.pl, najczęstszy problem, jakiemu muszą stawić czoła klienci deweloperów, to znalezienie oferty w pełni odpowiadającej oczekiwaniom. Tę kwestię wskazał co czwarty respondent. Prawie tyle samo osób narzeka na przeciągające się terminy ukończenia realizacji. 16% badanych wspomniało zaś o wadach konstrukcyjnych i niedoróbkach, które znaleźli w swoich nowych mieszkaniach. 

Czym kierują się kupujący podczas wyboru nowego M? 98,5% nabywców zwraca uwagę na sprawną komunikację i łatwość dojazdu, a prawie 95% na odpowiedni metraż. Równie ważne okazały się cena oraz lokalizacja mieszkania – te odpowiedzi zdobyły tylko 1 punkt procentowy mniej. Podium najważniejszych kryteriów zamyka zaś liczba pokojów, na którą zwraca uwagę dziewięć na dziesięciu nabywców. 

Do poszukiwania własnych czterech kątów na rynku pierwotnym skłania głównie aspekt nowości. Ponad 27% kupujących pragnie wprowadzić się do całkowicie nowego lokum, które dodatkowo będzie można wykończyć zgodnie z własnymi oczekiwaniami. Pod tym względem ankietowani narzekali jednak na koszty wykończenia mieszkania, które potrafią znacznie przekroczyć początkowy budżet.

Nie mniej istotny pozostaje walor nowoczesnej infrastruktury, na jaką możemy liczyć na osiedlu deweloperskim – pod tym względem ważna okazała się nie tylko „świeżość” budynków, ale też możliwość wykupienia miejsca w garażu. Co ciekawe, bliskość punktów usługowych i placówek edukacyjnych (szkół przedszkoli) jest istotna tylko dla 43% ankietowanych. 

Pełny raport „Kupno mieszkania od dewelopera: wyzwania i problemy” dostępny jest na blogu serwisu Morizon.pl: https://www.morizon.pl/blog/kupno-mieszkania-dewelopera-wyzwania-problemy-raport/ 

Ponad 11 lat temu prezes Jarosław Kaczyński ogłosił doktrynę : „Na prawo od PiS tylko ściana!”

Jak dotąd udawało się tą doktrynę przez ten czas skutecznie realizować. Prawica pozostawała w rozbiciu, a jeśli nawet udało się jej chwilowo uzyskać sukces, jak w poprzednich wyborach do Europarlamentu (4 posłów z KNP), to natychmiast uruchamiano procesy rozłamowe, oraz starano się odciągać „elementy prawicowe” na boczne tory („Zjawisko Kukiz”), wcielać akcyjnie co poniektórych działaczy będących „na prawo od PiS” do tak zwanej „Zjednoczonej Prawicy”  („Akcja Gowin”), lub wyciągać ich z innych ugrupowań indywidualnie (Andruszkiewicz).

W dzisiejszym porannym wywiadzie w Radio 24 prowadzący audycję redaktor zapytał Antoniego Macierewicza, czy wejście Konfederacji do Sejmu stanowi problem? Pan Antoni odpowiedział, że teraz musi w takim razie nastąpić “integracja środowisk prawicowych”! Niestety, nie wyjaśnił szerzej jaki rodzaj integracji i jakimi metodami przeprowadzanej, ma na myśli. A i pan redaktor też nie był zbyt dociekliwy i tego tematu dalej już nie drążył.

Macierewicz dodał też, że gdyby w kampanii wyborczej TVP dopuściła szefa Konfederacji Janusza Korwin-Mikkego do głosu i pozwoliła mu szerzej udokumentować swoją fascynację ZSRS i Rosją, a zwłaszcza bardziej powychwalać Putina, to wyborcy lepiej pojęliby co za środowisko on reprezentuje i w efekcie Konfederacja nie uzyskałaby takiego poparcia. Mnie w wypowiedzi Macierewicza zastanawia jedno. Dlaczego tylko JKM z pośród przywódców Konfederacji miałby być dopuszczany do TVP i skąd on wie co miałby mówić JKM wtedy w telewizji?

Moi polemiści z reguły zarzucają mi, że wszędzie szukam drugiego dna i jestem zwolennikiem teorii spiskowych. Ależ tak! Ja od ponad 20 lat nie tylko jestem zwolennikiem, ale wręcz wyznawcą teorii spiskowych. Dlaczego?

Po pierwsze:

Bo uświadomiłem sobie, że do tego czasu byłem oszukiwany przez “nowocześnie wykształconych” lekarzy i “postępową” propagandę dietetyczną w w telewizji.

Po drugie:

Bo teorie spiskowe lepiej wyjaśniają mi procesy społeczno-polityczne na świecie, niż to co próbują mi wcisnąć do głowy „telewizyjni eksperci”, których wypowiedzi obecnie w większości traktuję jako bełkot mający robić telewidzom „wodę z mózgu”, lub ukierunkować ich myślenie w ściśle określonym celu, a nie wyjaśniać mechanizmy niektórych społeczno-politycznych spraw i ludzkich w nich zachowań.

Wracając do tematu, to z tego co napisałem powyżej wynika, że Konfederacja ma zagwarantowane stałe „zainteresowanie” ze strony PiS, ale także i innych beneficjentów „Układu z Magdalenki”, który jak widać po składzie Sejmu i mimo upływu 30 lat ma się całkiem dobrze. Czego można się zatem spodziewać? Na pewno dyskredytujących Konfederację wypowiedzi JKM, wewnętrznych rozłamów, oraz intensywnej „integracji” ze “Zjednoczoną Prawicą” co bardziej sprzedajnych „prawicowych” posłów Konfederacji. Czyli nic nowego, od 30 lat.

Janusz Żurek

Kredyty bankowe — Czym są, jakie mają plusy?

Kredyty bankowe to kredyty pieniężne udzielane przez banki na podstawie prawa bankowego. Mogą udzielać je jedynie banki – kredytów nie mogą udzielać żadne inne firmy. To właśnie prawo bankowe reguluje wszystkie elementy takiego kredytu jak np. powinności banku czy prawa klientów. Kredyty bankowe dostępne są w kilku formach. Aby je otrzymać, musimy spełniać wymagania banku takie jak np. zdolność kredytowa, pozytywny BIK i brak zadłużeń czy odpowiednie dochody i wpływy na konto. Kredyty bankowe możemy wziąć zarówno w placówkach bankowych, jak i internetowo poprzez bankowość elektroniczną. Coraz częściej kredyty dostępne są również w aplikacjach bankowych do wzięcia przez telefon. Biorąc kredyt bankowy, bank musi zbadać naszą zdolność kredytową, czyli sytuację materialną, życiową, zawodową, obciążenia finansowe i historię w bazach np. BIK, czy BIG. Każdy bank podejmuje jednak decyzje indywidualnie, co oznacza, że kredyt otrzymać możemy np. w kilku bankach, a w pozostałych zostanie nam on odmówiony. Proces brania kredytu przebiega dosyć sprawnie i trwa przeważnie 1-2 dni. Pierwszym krokiem jest złożenie wniosku w banku – osobiście lub elektronicznie, następnie wędruje on do analityków w centrali, którzy podejmują decyzję, a my otrzymujemy ją po kilku godzinach lub następnego dnia.

Kredyty bankowe udzielane są w różnych formach. Najpopularniejszą są kredyty pieniężne — gotówkowe. Otrzymujemy zatem konkretną sumę pieniędzy “do ręki” lub przelewem na konto i spłacamy ją przez następne miesiące. Drugą popularną formą kredytu bankowego jest karta kredytowa. Po jej przyznaniu nie otrzymujemy pieniędzy, a kartę, na której znajduje się limit w wybranej kwocie. Możemy z niej elastycznie wypalać środki i spłacać według własnego uznania. Od wykorzystanej sumy naliczane jest oprocentowanie ok. 10% w skali roku. Na podobnej zasadzie działa np. limit w koncie, czyli debet. Dzięki nim możemy wypłacać z konta więcej pieniędzy niż mamy, a następnie zwracać w pierwszej kolejności środki, uzupełniając braki. Do innych form kredytu należą np. kredyt konsolidacyjny czy kredyt na sprzęt AGD/RTV.

Plusem kredytów bankowych jest chronienie nas przez prawo bankowe, które jasno reguluje wiele kwestii i renoma banku. Dzięki temu minimalizujemy ryzyko niekorzystnych zapisów, czyli tzw. kruczków prawnych i współpracujemy z renomowanym bankiem. Kredyty bankowe — szczególnie np. karta kredytowa to niskie oprocentowanie oraz możliwość elastycznego zarządzania limitem kredytu. Kredyty bankowe będą też idealne dla osób, które wolą załatwiać kwestie finansowe osobiście w oddziale banku. Dostęp do takich kredytów jest też szeroki.

Prywatne pożyczki pozabankowe

Prywatne pożyczki pozabankowe to pożyczki udzielane na podstawie prawa cywilnego. Są one udzielane przez instytucje finansowe, prywatne firmy finansowe czy osoby prywatne. Na podstawie umowy cywilnej otrzymujemy daną sumę pieniędzy i zobowiązujemy się do jej zwrotu. Pożyczki prywatne udzielane są obecnie w zdecydowanej większości przez instytucje finansowe działające w internecie. Na rynku istnieje kilkadziesiąt takich firm. Część z nich działa na terenie całej Europy a część jedynie w Polsce. Proces brania pożyczki przebiega całkowicie internetowo. Po wybraniu firmy składamy w serwisie wniosek. Podajemy w nim nasze dane, sytuację zawodową, finansową, zobowiązania i zgadzamy się na weryfikację w bazach np. BIK. Pożyczkodawca udziela odpowiedzi przeważnie jeszcze tego samego dnia i wysyła pieniądze na nasze konto bankowe. Również jak w przypadku banków każda instytucja finansowa podejmuje indywidualnie decyzje o przyznaniu pożyczki.

Pożyczki pozabankowe dostępne są w różnych formach. Mogą być to pożyczki ratalne np. na kilka lat, popularne chwilówki na 30 lub 60 dni, pożyczki pod zastaw np. nieruchomości czy pożyczki konsolidacyjne. Plusami pożyczek prywatnych jest łatwość ich otrzymania. Przeważnie spełnić musimy dużo mniejsze wymagania niż w bankach, a cały proces wykonać możemy na komputerze, siedząc w domu na kanapie i nie wychodząc z niego. Plusem są także liczne promocje, dzięki którym możemy wziąć np. pierwszą darmową chwilówkę lub skorzystać z atrakcyjnego oprocentowania.

Kredyt czy pożyczka — które rozwiązanie warto wybrać?

Kredyt czy pożyczka — to bardzo częsta wątpliwość, gdy potrzebujemy środków na daną rzecz lub potrzebujemy po prostu gotówki. Nie ma jednej uniwersalnej odpowiedzi na to pytanie. Każde rozwiązanie ma swoje plusy i warto je wybrać w określonej sytuacji. Kredyty bankowe z pewnością będą dużo bezpieczniejsze i doskonale spiszą się, jeśli w grę wchodzą duże sumy. Jeśli zatem kupujemy mieszkanie, samochód lub potrzebujemy dużej sumy pieniędzy, warto wybrać banki i być chronionym przez prawo bankowe. Kredyty w postaci elastycznego limitu w koncie czy karty kredytowej to również dobre rozwiązanie, jeśli chcemy mieć rezerwy finansowe “pod ręką”, a nie chcemy z nich korzystać. Uruchamiając je zatem, będziemy mogli skorzystać z nich w każdej chwili.

Pożyczki pozabankowe to z kolei dobre rozwiązanie, jeśli potrzebujemy gotówki szybko lub nie mamy czasu udawać się do banków oraz oczekiwać na decyzje. Cały proces przeważnie zajmuje nawet kilka godzin, a mając konto w tym samym banku co firma pożyczkowa mniej. Prywatne firmy pożyczkowe są też dobrym rozwiązaniem, jeśli oczekujemy na przypływ pieniędzy, a potrzebujemy skorzystać z nich np. nieco wcześniej. W tym wypadku chwilówki będą korzystnym rozwiązaniem (np. pierwsze darmowe w nowych firmach pożyczkowych). Pożyczki w prywatnych instytucjach pozabankowych to też dobre rozwiązanie, jeśli nie dysponujemy dużymi dochodami, a potrzebujemy środków finansowych. W takich firmach znacznie łatwiej otrzymamy pożyczkę.